Εγωιστική "πνευματικότητα"

Εγωιστική "πνευματικότητα"

Σχεδόν σε όλους τους φίλους μου υπάρχει κάτι το διεστραμμένο στην ίδια τους τη φύση. Αυτό το κάτι είναι μια αίσθηση αδυναμίας και κατωτερότητας που το κάνει απίστευτα δύσκολο γι’ αυτούς να υποστούν την παραμικρή σμίκρυνση. Η φυσική τους τάση είναι να ξεπεράσουν τους άλλους, να τους ταπεινώσουν και να υψωθούν πάνω απ’ όλους. 

Στην ουσία, το πρόβλημά τους δεν είναι υπαρξιακό, πνευματικό, που να οδηγεί στην εκμηδένιση του εγωκεντρισμού τους, αλλά ένα πρόβλημα κατωτερότητας που τους σπρώχνει να ασχοληθούν με «πνευματικά» πράγματα για να κερδίσουν ανωτερότητα. Γι’ αυτό είναι τόσο απρόθυμοι να ομολογήσουν την ανάγκη να υιοθετούν ψεύτικα, διπλωματικά τεχνάσματα που θα τους δείξουν διαφορετικούς απ’ ότι είναι, που θα τους παρουσιάσουν σαν αλάθητα όντα. Αυτές οι προσπάθειες γίνονται μόνο από όσους πιστεύουν στη νίκη του εαυτού τους επάνω σε άλλους και δεν έχουν καμιά φιλοδοξία να καταστρέψουν την άσχημη πλευρά τους. Ίσως αυτό είναι που νιώθω σαν βασική ασυμφωνία ανάμεσά μας. Όλοι τους θέλουν να φτάσουν σε πνευματικά ύψη κουβαλώντας μαζί τους και τον μεγενθυμένο τους εγωισμό. Η αναζήτησή τους δεν είναι παρά ένας αγώνας για να δοξάσουν τον εγωισμό τους και να του προσφέρουν πνευματικές δυνάμεις. 

Οι άνθρωποι που έχουν για προορισμό τους να αναζητήσουν το πνεύμα και να καταστρέψουν τον εγωισμό τους είναι σοβαροί, στοχαστικοί, δε χαρίζονται στον εαυτό τους και κάθε θρίαμβό τους τον βλέπουν σαν κάτι το ανεπιθύμητο, σαν ένα κακό σάρκωμα, σαν κάτι που, αργά ή γρήγορα, πρέπει να διαλυθεί. Χαίρονται όταν η αίσθηση του εγώ τους μικραίνει. Ένα ώριμο εγώ νιώθει ότι δεν επιθυμεί πια να κάνει κάτι για να ενισχυθεί, γιατί έχει φτάσει ένα σημείο ωριμότητας που ξεπερνά πολύ τον μέσο όρο.

από Σοφία Άντζακα

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Εγώ και οι Άλλοι, Εμείς. Εγώ και Εμείς, εγώ

Εγώ και οι Άλλοι, Εμείς. Εγώ και Εμείς, εγώ

Σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας μας χρειάζεται ὅλους τοὺς ἄλλους. Πρέπει ν᾿ ἀναζητήσουμε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται.

Ὅταν στὸ δρόμο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγμά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουμε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουμε. Ἂς συλλογιστοῦμε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα.

Γ. Σεφέρης, Στοκχόλμη, 10 Δεκεμβρίου 1963

Ο ποιητής μας προτρέπει με τη διαχρονική παραίνεση να αναζητήσουμε τον Άνθρωπο και μέσα μας και εκτός μας. Οι άνθρωποι είναι παντού γύρω μας, αρκεί να τους αναζητήσουμε, να απλώσουμε το χέρι μας και αυτοί θα είναι δίπλα μας, συνοδοιπόροι. Τα τέρατα που πρέπει να καταστρέψουμε κατοικούν μέσα μας, είναι όλα αυτά που μας κρατάνε απομονωμένους αλλά και εσωτερικά πολωμένους. Είθε καθώς μαθαίνουμε να γίνουμε αυτό που είμαστε, όπως αγγέλλεται ο Πίνδαρος. Πριν την ανθρωποκεντρική μας εξέλιξη, θα πρέπει να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας. Ευχής έργο θα ήταν σ' αυτήν τη προσπάθεια η εύρεση ομοιοαρωγών.

Σκοπός του ανθρώπου που αναζητά την αυτοπραγμάτωση, είναι η ελευθερία, η λύτρωση από τα δεσμά που τον κρατάνε σκλάβο και υπνωτισμένο καθιστώντας τον ανίκανο να δει και να βιώσει τον πραγματικό του εαυτό, αυτό που Είναι. Το απαραίτητο για την αρχή της διαδρομής της αποδέσμευσης είναι να γίνει γνώστης της κατάστασής του. Να αυξήσει την συνειδητότητα του. Ένας κρατούμενος έγκλειστος σε σωφρονιστικό κατάστημα θα πρέπει να αντιληφθεί πως είναι φυλακισμένος και έπειτα να αποφασίσει την απόδραση του. Να αγγίξει το Γνώθι σ' αυτόν κατά την ρήση του Χίλωνα του Σπαρτιάτη.

Το εργαλείο που θα χρησιμοποιήσει ο άνθρωπος για να γνωρίσει τον εαυτό του δεν είναι άλλο από την παρατήρηση του εαυτού μας. Έτσι θα αντιληφθούμε αυτό που γράφει ο Πλάτων στον Κρίτων ότι ο άνθρωπος δεν πράττει αλλά τα πράγματα συμβαίνουν. Homo Mechanicus όπως λέει ο Όσσο. Γιατί όσο ο άνθρωπος δεν γνωρίζει τον εαυτό του τόσο οι πράξεις του θα είναι μηχανικές. Όταν ο άνθρωπος θα καταφέρει να γνωρίσει τον εαυτό του, όταν βρει το κέντρο του, τότε θα βιώσει την αναίτια χαρά και ευδαιμονία, παρατηρώντας ό,τι τον περιβάλει με παρθένα θωριά. Παρατηρώντας τον εαυτό μας, παρατηρώντας τον άκριτα ώσπου να απομείνει μόνο η παρατήρηση, ούτε καν ο παρατηρητής. Αυτός ο μηχανισμός μπορεί να λειτουργήσει εντός μίας ομάδας και μάλιστα το αποτέλεσμα να είναι πολλαπλάσιο της ατομικής εργασίας.

Πριν μπούμε στην διαδικασία της προσωπικής εργασίας πρέπει να αντιληφθούμε, όπως είπαμε, ότι είμαστε εσώκλειστοι σε μία φυλακή, πριν αποφασίσουμε να δραπετεύσουμε από αυτήν. Αυτή η φυλακή είναι ο ύπνος στον οποίο ζούμε. Βέβαια δεν εννοούμε τον φυσικό ύπνο που μας ξεκουράζει τα βράδια. Μιλάμε για μια κατάσταση ύπνωσης. Το ξύπνημα από την ύπνωση σημαίνει ότι αντιλαμβάνομαι την μηδαμινότητα μου, την μηδαμινότητα που υπάρχει λόγω της μηχανικότητας μου. Ξύπνημα σημαίνει την αντίληψη του ότι είμαι προσκολλημένος στην ύλη, ότι ταυτίζομαι και προβάλλομαι μέσω αυτής. Η ανακάλυψη ότι τίποτα από αυτά που έχω και κατέχω δεν είναι δικά μου, αλλά είναι είτε πρόσκαιρα είτε επίκτητα. Τα ξυπνήματα αυτά που στην αρχή είναι μικρά και προέρχονται συνήθως από κάποιο τράνταγμα, με την εργασία μας προσπαθούμε να τα κρατήσουμε παραπάνω. Εδώ είναι που αρχίζουν οι δυσκολίες. Η πολλαπλότητα των Εγώ μας αναλαμβάνει δράση, σαν ζωντανός οργανισμός που διαβλέπει την απειλή του. Δημιουργούνται άλλοθι για την συνέχεια της ύπνωσης. Σαν παράδειγμα μπορούμε να δούμε τον πραγματικό ύπνο. Αποφασίζουμε από βραδύς πως το πρωί θα ξυπνήσουμε νωρίς να διαλογιστούμε, την απόφαση αυτή την παίρνει το Εγώ που διαφεντεύει εκείνη την στιγμή. Το πρωί χτυπώντας το ξυπνητήρι, διαφεντεύει ένα άλλο Εγώ που σου λέει, άφησέ το για αργότερα δίνοντας μια πολύ πειστική δικαιολογία, και έτσι συνεχίζεις τον ύπνο σου. Μια πρώτη λύση είναι η χρήση κι άλλων ξυπνητηριών. Αλλά ο άνθρωπος συνηθίζει με τον καιρό τα ξυπνητήρια, τα αγνοεί και συνεχίζει τον λήθαργο. Αν όμως κάποιοι άνθρωποι αποφασίσουν να δουλέψουν ομαδικά ενάντια σ΄αυτήν την κατάσταση της ύπνωσης θα λειτουργούν ως ξυπνητήρια ο ένας του άλλου. Έτσι ο ένας θα ξυπνά τον άλλον και μάλιστα με διαφορετικού είδους ξυπνητήρι κάθε φορά. Η μετακύλιση στην κατάσταση του ύπνου πλέον είναι δυσκολότερη, αλλά όχι απίθανη. Ακόμα και όλα τα μέλη της ομάδας να αποκοιμηθούν ένας μπορεί σαν ξυπνητήρι να τους αφυπνίσει. Στο σημείο αυτό δεν θα ήταν περιττό να θυμηθούμε τον ευαγγελιστή Λουκά να περιγράφει την Προσευχή του Ιησού στο όρος τω ελαιών, όπου άφησε τους μαθητές του να τον περιμένουν όσο αυτός προσευχόταν και με το πέρας της προσευχής τους βρήκε να κοιμούνται. Ο ύπνος εδώ δεν αναφέρεται φυσικά στον βιολογικό ύπνο, γιαυτό και ο Ιησούς τους ξυπνά με την εντολή «Τι κοιμάστε; Σηκωθείτε και προσεύχεστε, για να μην εισέλθετε σε πειρασμό».

Τα αποτελέσματα της παρατήρησης του εαυτού μας δεν είναι άλλα από τα ελαττώματά μας, αυτά δηλαδή που ελαττώνουν τις δονήσεις μας. Πάνω σε αυτές τις παρατηρήσεις καλούμαστε να εργαστούμε και ως γλύπτες να τις δώσουμε νέα μορφή, σαν κομμάτι μαρμάρου που πετάμε τα περιττά για να απομείνει το έργο τέχνης, δηλαδή η αρχέγονη ουσία μας.

Η όλη προσπάθεια που καταβάλλουμε, εντέλει, είναι να καταφέρουμε να αφυπνιστούμε από τον λήθαργο στον οποίο έχουμε περιέλθει. Τι θα έχουμε κερδίσει με την αφύπνιση; Μα να δούμε τα πράγματα ως έχουν. Να καταφέρουμε να δούμε το πραγματικό μας Είναι. Και αυτό θα το καταφέρουμε ανακαλύπτοντας και απορρίπτοντας όλα αυτά τα επίκτητα μορφώματα μας που τα λέμε χαρακτήρα του ατόμου. Με την σμίλευση των ελαττωμάτων μας αποκτούμε το δικαίωμα, αν θέλετε να το πούμε έτσι, του θανάτου. Όχι του βιολογικού θανάτου, αλλά του θανάτου με την έννοια της απεμπόλησης όλων αυτών που μας κρατούν δέσμιους, της πολλαπλότητας των Εγώ. Του θανάτου δηλαδή ενός ανθρώπου φτιαχτού, κατασκευασμένου από τις περιστάσεις. Για να γεννηθούμε πρέπει να πεθάνουμε πρώτα. Η γέννηση σηματοδοτεί την δημιουργία ενός ανθρώπου που έχει ανακαλύψει το κέντρο του, την ουσία του, το Είναι του και αρχίζει να αποκτά ένα αδιαίρετο Εγώ. Αντιλαμβανόμαστε πλέον τον ρόλο της αδιάκοπης εργασίας για αφύπνιση και εντός της ομάδας. Γέννηση – Αφύπνιση – Θάνατος – Αναγέννηση. Αυτή είναι η γραμμή που μας καλεί να την βαδίσουμε. 

Κάθε σπόρος τείνει να φέρει στο φως τον αντίστοιχο καρπό. Κάθε πράξη γεννάει τα αντίστοιχα αποτελέσματα. Γι΄ αυτό οι επιλογές μας πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο συνειδητές και να εκπορεύονται από τον Ανώτερο Εαυτό μας. Όταν οι προθέσεις της ομάδας είναι αγνές και τα μέλη της αναζητούν το κοινό καλό ώστε να το προσφέρουν, να το ακτινοβολήσουν γύρω τους, τότε ο νόμος της ανταπόδοσης σίγουρα θα το επιστρέψει στην ομάδα. Ό,τι δώσεις αυτό θα λάβεις όπως αναφέρει και ο ορφικός ύμνος του Άρεως. Ο πόλεμος θα φέρει αίμα και θάνατο, η έλλειψη του πολέμου θα φέρει κάρπισμα των αγρών δίνοντας χώρο στην Δήμητρα.

Επιλέξαμε συνειδητά το χρέος που περιγράφει ο Καζαντζάκης ως ανήφορο; Ο ανήφορος της αυτοανακάλυψης είναι σκόλιος, μακρύς και φαίνεται βουνό. Ένα βουνό που η κορυφή του όσο ανεβαίνουμε, τόσο αυτή θα ξεμακραίνει μέσα στα σύννεφα του Εγώ. Οι πρόποδες όμως θα είναι εκεί κάτω σε κάθε μας ολίσθημα, γιατί ο αγώνας είναι διαρκής και χωρίς αναπαμό. Αρκεί να θυμόμαστε, πως αν κόψουμε την κορυφή και την φέρουμε στον εύκρατο κάμπο όπου ζούμε για να την πατήσουμε, αυτή δεν θα είναι η κορυφή. Οι κορυφές χαρακτηρίζονται από το ύψος τους και όχι από το υλικό τους. Και δεν θα ξαφνιαστούμε αν στην κορφή βρούμε τα ίδια λιανολίθαρα του κάμπου. 

 

You might also like:

Έφυγα...

Έφυγα...

Ένας μεγάλο, άναρχο ποτάμι είναι η ζωή. Προς τα πού κατευθύνεται; Που θέλει να φτάσει; Ποιος είναι τελικά ο σκοπός της; Ας είμαστε σε εγρήγορση, ας παρατηρήσουμε με ενάργεια, ας εμβαθύνουμε πίσω από τα γεγονότα και ίσως αν το θελήσει ο ουρανός να μάθουμε. Ίσως να αντιληφθούμε ότι κάθε τι που μας συμβαίνει, είναι ένα διδακτικό μάθημα που συνεισφέρει στην εξέλιξη μας. Κάθε πόνος, κάθε δάκρυ, κάθε στεναχώρια, δεν είναι παρά ένας βράχος στη  ροή του ποταμού της ζωής και υποκρύπτει μια προσκόλληση που εμποδίζει την ελεύθερη ροή του. Κάποιες φορές μάλιστα ο βράχος αλλάζει τη ροή του ποταμού διευκολύνοντας τη διέξοδό του προς τη θάλασσα. Αυτός είναι ο ύψιστος και αμείλικτος νόμος της ζωής. Αλλοίμονο σε εκείνους που αγκιστρώνονται σε ανθρώπους, σε  καταστάσεις ή γεγονότα, προβάλλοντας υποκριτικές δικαιολογίες για να μην αλλάξουν,  αρνούμενοι να κυλίσουν στο ρεύμα του μεγάλου ποταμού της εξέλιξης. Οτιδήποτε εμποδίζει αυτή τη ροή θα παραμεριστεί σύντομα χωρίς έλεος. Το ποτάμι θα καταλήξει έτσι κι αλλιώς στη θάλασσα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να το καθυστερήσουμε. Και να υποφέρουμε.

Σφάλισα αυτή την πόρτα πίσω μου μια για πάντα. Κι έφυγα ! Έφυγα μην αντέχοντας την  υποκρισία, την ματαιοδοξία, το ψέμα και την ασυνειδησία στη ζωή μου. Ήλθε η ώρα να αλλάξω στάση ζωής. Έφυγα κι άφησα πίσω μου το παλιό, το νεκρό, το χιλιοειπωμένο που δεν γίνεται ποτέ πράξη, που δεν οδηγεί πουθενά. Δεν άκουσα παρά τα σπλάχνα μου που με καλούσαν να προχωρήσω. Υπάρχει μια αλάνθαστη φωνή μέσα μας που όταν την ακούσουμε δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία για το τι πρέπει να κάνουμε. Γύρισα τα νώτα μου στο σκοτάδι για να αναζητήσω το αληθινό φως. Ίσως βέβαια η πράξη μου αυτή να θεωρήθηκε φυγή και να πλήγωσε κάποιους συνοδοιπόρους. Λυπήθηκα στην αρχή γι’ αυτούς που δε θέλουν να δουν το προφανές. Τι πλήγωσα όμως στα αλήθεια; Τίποτα παραπάνω από το εγωκεντρικό και το ψεύτικο που επιμένει να ζει μέσα τους και με επιθανάτια αγωνία προσπαθεί να διατηρήσει τα ηνία. Ίσως, σκέφτομαι, να δημιουργήθηκε με αυτό το πλήγμα μια δυνατότητα, ένα ρήγμα, ένα άνοιγμα ώστε να εισέλθει μια ακτίνα από το άσβεστο φως της αλήθειας, ενώ συγχρόνως ελευθέρωσα τον εαυτό μου από την λανθασμένη αυτή προσκόλληση που με κρατούσε πίσω. Είναι εγκληματικό να συντηρεί κανείς το κατώτερο ον μέσα στον εαυτό του ή μέσα στους άλλους. Οφείλει να το σκοτώσει το συντομότερο δυνατόν. Ας αδράξουμε αυτή την ευκαιρία λοιπόν κι ας πορευτούμε εν ειρήνη. 

Τώρα, ελεύθερος πια από σκονισμένες αλυσίδες και κούφιους,  ολοφάνερα ματαιόδοξους, χωρίς αντίκρισμα χαρακτηρισμούς, παρακολουθώ με έκπληξη, ταπεινότητα κι ευγνωμοσύνη τα θαύματα που ο ποταμός της ζωής απλόχερα ξεδιπλώνει καθημερινά μπροστά μου. Ευχαριστώ…

Υ.Γ.

Από ότι σε σκλαβώνει, 

από ότι σε σκοτώνει, 

από ότι σε περιορίζει, 

από ότι σε ελαττώνει από αυτό που αληθινά είσαι…

Απομακρύνσου !

Η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση είναι ότι υπάρχει ακόμη χρόνος.
Δεν υπάρχει.

Σπάσε τις αλυσίδες σου τώρα κι άσε το ποτάμι της ζωής να σε παρασύρει.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

You might also like:

Επιθυμίες

Επιθυμίες

Δεν πρέπει να καταστρέφουμε αυτά που έχουμε και να επιθυμούμε αυτά που δεν έχουμε, αλλά να θυμόμαστε πως ό,τι έχουμε ήταν αυτό που κάποτε ευχόμασταν.

Επίκουρος, 341-270 π.Χ., Αρχαίος Φιλόσοφος


Μπορεί η μέρα να ήταν δύσκολη (επαγγελματικά) αλλά επιστρατεύοντας το σθένος που χρειάστηκε ο Ηρακλής για να επιτύχει και τους 12 άθλους του κατάφερα όχι μόνο να ανταπεξέλθω αλλά και να κάθομαι τώρα μπροστά στον υπολογιστή ακούγοντας το CD της ΑΝΑΕΛ και να γράφω στο blog μας. Δεν ξέρω αν διακρίνετε μια υπέρμετρη δόση ευθυμίας στο γράψιμό μου. Αν ναι, σωστά τη διακρίνατε και υπεύθυνες πρέπει να είναι κάποιες μπύρες που κατανάλωσα μαζί με τους συνεργάτες μου στο τέλος της κοπιαστικής αυτής μέρας. Δεν είναι βλέπετε εύκολο παρ’ ότι σήμερα μείωσα κατά σαραντατρία ολόκληρα έτη το συνολικό χρονικό διάστημα της τρέχουσας ενσάρκωσής μου να σταματήσω όπως λέει η Χριστίνα να παρασύρομαι από τις μορφές, τις προσκολλήσεις και τις επιθυμίες μου.

Και γιατί να το κάνω άλλωστε. Μπορεί η Κέλλυ να επιμένει ότι ο Κρισναμούρτι μας είπε πως η Αλήθεια είναι μια χώρα χωρίς δρόμους και δεν μπορείς να την πλησιάσεις με οποιοδήποτε μονοπάτι αλλά εγώ εξακολουθώ να είμαι οπαδός της άποψης ότι ο συντομότερος δρόμος προς τον προορισμό μας (αν υπάρχει κανένας) είναι η πλήρης ικανοποίηση όλων των επιθυμιών μας. Κάντε μου την τιμή να με ακούσετε, στο κάτω κάτω γενέθλια έχω σήμερα …

Η επιθυμία έχει μια περίεργη θέση στην καρδιά μας, γιατί παρόλο που ο καθένας μας προχωρεί στη ζωή επιθυμώντας το ένα πράγμα μετά το άλλο, τις παλιές του επιθυμίες τις αποδιώχνει σαν να μην είχαν ποτέ σημασία. Οι επιθυμίες δεν τελειώνουν ποτέ, ανεξάρτητα από το πόσες από αυτές εκπληρώνονται και την ίδια στιγμή, καμιά τους δεν αρκεί τόσο ώστε να μας κάνει να αφήσουμε οριστικά πίσω μας τις επιθυμίες.

Είμαστε άνθρωποι και είναι στη φύση μας να θέλουμε όλο και περισσότερα. Οι επιθυμίες μας οδηγούν στη ζωή μας μέχρι να έρθει η στιγμή να επιθυμήσουμε μια ανώτερη ζωή. Επομένως ας μη ντρεπόμαστε που θέλουμε τόσα πολλά, αλλά ας μη ξεγελαστούμε και πιστέψουμε ότι αυτό που θέλουμε σήμερα θα είναι αρκετό αύριο.

Το ότι οι επιθυμίες δεν τελειώνουν ποτέ είναι προφανές, κι όμως το γεγονός αυτό δεν εμπόδισε πολλούς ανθρώπους, συχνά πολύ πνευματικούς ανθρώπους, από το να προσπαθήσουν να τις απαρνηθούν. Στη Δύση οι Χριστιανοί καταδικάζουν τις αδυναμίες της σάρκας, λόγω των κατωτέρων ενστίκτων της. Στην Ανατολή ο Βουδισμός κατηγορεί την επιθυμία ως ρίζα του ατέρμονα κύκλου της ηδονής και του πόνου. Υπάρχει όμως λόγος να επικρίνουμε την επιθυμία ;

Η επιθυμία οδηγεί τους ανθρώπους σε κάθε είδος αναταραχή, αλλά το να έχουμε επιθυμίες είναι μέρος του σχεδίου του Θεού. Η επιθυμία τυφλώνει τους ανθρώπους και τους κάνει εγωιστές. Προκαλεί βία. Δημιουργεί άγνοια και στρέφει τον ένα εναντίον του άλλου.



Όλα αυτά είναι οι τρόποι με τους οποίους χρησιμοποιείται η επιθυμία. Υπάρχει όπως πάντα ένα μυστήριο που μόνο ο αναζητητής μπορεί να το λύσει. Η επιθυμία είναι καλή ή κακή ; Ή τίποτα από τα δύο ; Θα σας δώσω ένα στοιχείο : για να ανακαλύψουμε την αληθινή φύση της επιθυμίας, χρειάζεται να ξεκινήσουμε χωρίς κρίσεις. Να τιμάμε κάθε μας επιθυμία όποια και να είναι. Να τις φυλάμε όλες στοργικά μέσα στην καρδιά μας. Να μην αγωνιζόμαστε για να πάρουμε αυτό που θέλουμε αλλά να εμπιστευόμαστε το ανώτερο πνεύμα μας που μας φύτεψε αυτή την επιθυμία στην καρδιά μας και να αφήνουμε εκείνο να την πραγματοποιήσει. Ίσως τότε να ανακαλύψουμε ότι το κακό σε σχέση με την επιθυμία δεν είναι η ίδια η επιθυμία αλλά ο αγώνας των ανθρώπων για να την εκπληρώσουν.

Ο μύστης δεν αγωνίζεται για να αποκτήσει αυτά που θέλει, για να αρπάξει, να νικήσει, να κατακτήσει, γιατί βλέπει την ευρύτερη εικόνα που του απλώνει μπροστά του το πνεύμα.

Όταν την δούμε όπως πραγματικά είναι, η επιθυμία εκφράζει την τελική ανάγκη να ενωθούμε ξανά με την τελειότητα. Από την ώρα που γεννηθήκαμε δεν υπήρξε ποτέ καμιά ελπίδα ότι θα νιώσουμε πληρότητα από τα κατορθώματα ή τα αποκτήματα ή το κύρος. Τίποτα το εξωτερικό δε θα μπορούσε ποτέ να μας δώσει πληρότητα.

Γιατί τότε ο Θεός δημιούργησε τόσο πολλά αντικείμενα επιθυμίας ;

Γιατί όχι ; Τι το κακό έχει το να θέλουμε περισσότερα από αυτό τον κόσμο, εάν αξίζουν να τα θέλουμε. Η επιθυμία είναι η προθυμία να δεχτούμε αυτά που ο Θεός θέλει να μας δώσει. Τούτος ο κόσμος είναι ένα δώρο. Δεν εξανάγκασε κανείς τον Δημιουργό να τον δημιουργήσει. Η δυνατότητα του Θεού να μας προσφέρει περιορίζεται μόνο από την ικανότητα μας να δεχτούμε.
Γιατί όμως ο Θεός δεν μας έδωσε ένα μονοπάτι που να οδηγεί κατευθείαν σε εκείνον;

Μας το έδωσε. Το μονοπάτι αυτό είναι η επιθυμία, γιατί δεν υπάρχει ταχύτερος δρόμος για να φτάσουμε στο Θεό από τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας. Γιατί να μας δώσει ο Θεός κάτι πριν ακόμα το επιθυμήσουμε ; Όταν εξετάζεις τις επιθυμίες σου και τις κατακρίνεις, αναρωτήθηκες ποτέ γιατί το κάνεις ; Όταν κατακρίνεις τις επιθυμίες κατακρίνεις την πηγή τους, που είσαι εσύ ο ίδιος. Όταν φοβάσαι τις επιθυμίες σου τότε φοβάσαι τον ίδιο σου τον εαυτό.

Το πρόβλημα δεν είναι οι επιθυμίες αλλά τι συμβαίνει όταν οι επιθυμίες εμποδίζονται ή αποτρέπονται. Τότε ξεκινά η επίκριση και ο αγώνας. Αν μπορούσαμε να βρούμε έναν τρόπο να εκπληρώνονται όλες μας οι επιθυμίες θα βλέπαμε ότι χωρίς επιθυμίες δεν είναι δυνατόν να εξελιχθούμε. Φανταστείτε τον εαυτό σας σαν ένα μικρό παιδί που δε θα ήθελε ποτέ τίποτε άλλο από το να παίζει με τα παιχνίδια του. Αν δεν αναδυόταν όλο και καινούργιες επιθυμίες από μέσα σας, θα μένατε παγιδευμένοι για πάντα στην ανωριμότητα.

Ζούμε σήμερα σε μια κοινωνία στην οποία οι άνθρωποι έχουν την δυνατότητα να έχουν όλο και περισσότερα υλικά αγαθά. Το τελικό αποτέλεσμα ωστόσο δεν μας έκανε απόλυτα ευτυχισμένους. Πολύ συχνά αυτό που κρύβεται πίσω από την ευμάρεια είναι το πνευματικό κενό. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι ντροπή να θέλουμε ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, έναν τραπεζικό λογαριασμό. Το πνευματικό κενό δε δημιουργείται επειδή επιθυμούμε υλικά αγαθά. Δημιουργείται επειδή στρεφόμαστε προς τα εξωτερικά πράγματα και έχουμε την προσδοκία να κάνουν για μας κάτι που δεν μπορούν να κάνουν.
Δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω που να μπορεί να καλύψει τις πνευματικές μας ανάγκες.
Το ρητό που λέει ότι ένας πλούσιος έχει την ίδια πιθανότητα να εισέλθει στον παράδεισο όσο και μια καμήλα να περάσει από το μάτι της βελόνας, δεν αποτελεί καταδίκη του πλούτου. Απλώς υπογραμμίζει ότι τα χρήματα δεν έχουν πνευματική αξία. Δεν είναι αυτά η πύλη που οδηγεί στον παράδεισο.

Οι μύστες μας δίδαξαν ότι χρειάζεται να θεωρούμε την επιθυμία ως μονοπάτι. Στην αρχή οι επιθυμίες στρέφονται γύρω από την ηδονή ή την επιβίωση ή την ισχύ. Αλλά με τον καιρό το μονοπάτι της επιθυμίας οδηγεί πέρα από αυτές τις ανταμοιβές. Αυτές οι επιθυμίες δεν είναι κατώτερες, είναι απλώς πρώιμες. Ακριβώς όπως ένα παιδί ξεπερνά τα παιχνίδια του σε κάποια ηλικία, η επιθυμία για όλο και περισσότερα οδηγεί τελικά τον άνθρωπο σε ένα φυσικό στάδιο όπου η επιθυμία για το Θεό αποκτά ζωτική σημασία.

Ας μην ανησυχούμε για το πώς θα γίνουμε αναζητητές του Θεού. Υπήρξαμε αναζητητές Του από την ώρα που γεννηθήκαμε, μόνο που στην αρχή ο Θεός που αναζητούσαμε ήταν τα παιχνίδια, ύστερα η αποδοχή των άλλων, ύστερα το ερωτικό σμίξιμο, ή τα χρήματα ή η ισχύς. Όλα αυτά τα υπεραγαπούσαμε ή τα επιθυμούσαμε με πάθος. Να χαίρεστε αυτές τις προσωρινές επιθυμίες, αλλά να είστε προετοιμασμένοι να τις απαρνηθείτε. Το μεγάλο πρόβλημα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε δεν είναι η επιθυμία, αλλά η προσκόλληση, το γάντζωμα από κάτι που η ροή της ζωής, θέλει να το αφήσουμε να φύγει.

.

Το μονοπάτι της επιθυμίας είναι εξαιρετικά ισχυρό και δεν τελειώνει ποτέ. Μόνο τα αντικείμενα της επιθυμίας μετατοπίζονται και μεταβάλλονται. Στο βαθύτερο τους επίπεδο, οι επιθυμίες μας περιέχουν την εξελικτική ώθηση της ίδιας της ζωής. Το να θέλεις να ζεις δεν είναι απλώς ένα ένστικτο επιβίωσης, είναι ένα μονοπάτι που ξεδιπλώνεται μπροστά σου. Δεν αρέσει στη ζωή να εμποδίζεται. Τα προβλήματα με τις επιθυμίες αρχίζουν όταν μπει στο δρόμο τους κάποιο εμπόδιο.

Ένα υγιές βρέφος μαθαίνει ότι αυτό που θέλει είναι καλό όταν η μητέρα του χαίρεται να εκπληρώσει αυτή του την ανάγκη. Εάν δημιουργηθεί γρήγορα μέσα του ένα θετικό πρότυπο επιθυμίας, τότε το βρέφος θα μεγαλώσει έχοντας φυσιολογικές επιθυμίες που ταιριάζουν με τις αληθινές του ανάγκες. Στην πραγματικότητα μπορούμε να πούμε ότι ένα άτομο είναι ψυχικά υγιές όταν οι επιθυμίες του το κάνουν ευτυχισμένο. Αν όμως εντυπωθεί στο βρέφος η αντίθετη ιδέα, δηλαδή ότι πρέπει να ντρέπεται για τις επιθυμίες του και να είναι απρόθυμο να τις εκπληρώσει, τότε η επιθυμία δεν αναπτύσσεται με υγιή τρόπο. Μεγαλώνοντας, ένας τέτοιος ενήλικας θα αναζητά πάντα την εκπλήρωση στον εξωτερικό κόσμο, λαχταρώντας περισσότερη ισχύ, περισσότερα χρήματα ή περισσότερο σεξ για να γεμίσει το κενό που δημιουργήθηκε από την αίσθηση που απέκτησε για τον εαυτό του ως βρέφος – η ίδια αίσθηση της ύπαρξης του κρίνεται από τον ίδιο ως λανθασμένη.

Σε ακραίες περιπτώσεις, η επιθυμία διαστρεβλώνεται τόσο πολύ, ώστε η ανάγκη για την εκπλήρωσή της μετατρέπετε σε ανάγκη για να σκοτώσουμε, για να κλέψουμε, να δράσουμε με βιαιότητα και ούτω καθεξής. Αυτές οι επιθυμίες προκαλούν ανείπωτο κακό, τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Όμως κανένας δεν ξέρει, βλέποντας ένα δολοφόνο ή ένα ληστή, σε πιο σημείο ξεστράτισαν οι αξίες του. Για το μύστη, όλες οι επιθυμίες εκπορεύονται από το ίδιο μέρος, από το σημείο όπου η ζωή επιθυμεί απλώς να εκφράσει τον εαυτό της. Η καταπίεση ή η καταδίκη της επιθυμίας είναι αυτή που δημιουργεί το πρόβλημα. Οι μη υγιείς εκδηλώσεις της επιθυμίας αντανακλούν την έλλειψη υγείας ενός ψυχισμού που αναζητά απεγνωσμένα να γνωρίσει τον εαυτό του, όπως όλοι μας, αλλά – τουλάχιστον προς το παρόν – έχει αποτύχει.

Επομένως, είναι ιδιαίτερα σημαντικό να συμφιλιωθούμε με την φύση των επιθυμιών μας, να συνειδητοποιήσουμε ότι μέσα στο θεϊκό σχέδιο όλες μας οι επιθυμίες προορίζονται να εκπληρωθούν. Ο Θεός δεν μας εμποδίζει να έχουμε οτιδήποτε από αυτά που θέλουμε και όλα όσα θέλουμε. Εμείς δημιουργούμε τα εμπόδια, επειδή στο βάθος δεν πιστεύουμε ότι αξίζουμε να τα έχουμε. Αυτού του είδους η αυτοκριτική δημιουργεί εμπόδια στη φυσική ροή της ζωής, αλλά μόλις αυτά απομακρυνθούν, η επιθυμία γίνεται απόλαυση, γιατί είναι ο πιο σύντομος και ο πιο φυσικός δρόμος προς τον Θεό. Καμιά επιθυμία δεν είναι ασήμαντη, επειδή όλες διαθέτουν ένα πνευματικό μήνυμα. Καθεμιά είναι ένα μικρό σκαλί που οδηγεί στην ημέρα όπου θα επιθυμήσουμε την ανώτατη εκπλήρωση, που είναι να γνωρίσουμε την δική μας θεϊκή φύση.


Αλλά αρκετά σας κούρασα … Πάω για μπύρες !

Στην υγειά σας ...

You might also like:

Τα όρια της αλήθειας

Τα όρια της αλήθειας

Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει αλήθεια. Ό,τι κι αν νοιώθουμε, σκεφτόμαστε ή ακούμε είναι μόνο ένα μέρος, από το “πιθανό”. Δεν αφορά ποτέ ολόκληρη την αλήθεια. Γι’ αυτό δεν μας χρησιμεύει σε τίποτα να θαυμάζουμε τη σοφία κάποιου άλλου ή να είμαστε πολέμιοι των νέων ιδεών, δημιουργώντας έτσι εσωτερικές ή εξωτερικές μορφές αυθεντίας και εξουσίας. Δεν υπάρχει απολύτως καμιά αυθεντία. Η πιο καταστροφική αυθεντία είναι το μυαλό που έχει καθένας μας και οι ταυτίσεις του. Όλοι θέλουμε τόσο πολύ να πιστέψουμε στην ύπαρξη της απόλυτης αλήθειας, μόνο και μόνο για να σταματήσουμε τη διαδικασία του θανάτου. Εάν λοιπόν η απόλυτη αλήθεια δεν υπάρχει, τότε, θα πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή, έτοιμοι να αποποιηθούμε τα πάντα την επόμενη στιγμή, ακριβώς επειδή οτιδήποτε ακούμε είναι μόνον ένα μέρος της αλήθειας. Εφόσον παραδεχόμαστε ότι δεν υπάρχει η απόλυτη αλήθεια, τότε, υπάρχει μια διαρκής κίνηση θανάτου. Πρέπει να είμαστε σε απόλυτη εγρήγορση. Δεν μπορούμε να αποκοιμηθούμε, επειδή πρέπει να ζήσουμε με την ανασφάλεια, που είναι αγάπη.

.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Τα χαρίσματα θεραπεύουν»

του Manuel Schoch

Κι άξαφνα η μνήμη μου αρχίζει να σβήνει κι ο νους μου να θολώνει. Όλα όσα πίστευα, όλα όσα έγραφα εξαφανίζονται. Κάρμα και ντάρμα, τσάκρας και μετενσάρκωση, αύρες κι αστρικά σώματα, θεός και διάβολος, καλό και κακό. Όλες οι παλιές δομές που είχα υιοθετήσει, τα πιστεύω κι οι συνήθειές μου νιώθω τώρα να γκρεμίζονται. Δεν έχω να πω ή να γράψω τίποτα πια. Ο νους μου έγινε ανοιχτός ουρανός κι άγραφος πίνακας και με έκπληξη παρακολουθεί όσα γύρω του διαδραματίζονται. Αισθάνομαι ότι ολόκληρο το είναι μου αναδιαρθρώνεται. Φοβάμαι κι αναγνωρίζω την προέλευση αυτού του φόβου. Ο φόβος της αλλαγής, της αποκόλλησης από τις νεκρές συνήθειες, ο φόβος της μεταμόρφωσης, ο φόβος του θανάτου. Παρατηρώντας αυτόν τον φόβο νιώθω εσωτερική γαλήνη κι ευδαιμονία. Οι εσωτερικοί μου δαίμονες αρχίζουν να εξευμενίζονται… Απλώς είμαι, απλώς υπάρχω κι έκπληκτος περιμένω να αντικρύσω την επόμενη στιγμή, το επόμενο θαύμα.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Δεν υπάρχει δρόμος

Δεν υπάρχει δρόμος

Στο μυθιστόρημά του, «Σιντάρτα», ο Χέρμαν Έσσε αφηγείται τη συνάντηση του πρωταγωνιστή με τον Βούδα, τον οποίο επικρίνει ότι επιδιώκει, μέσα από το δόγμα, να οδηγήσει τους άλλους σε στάδια εξέλιξης που μπορούν να επιτύχουν μόνο με τη δική τους προσπάθεια:

«…δεν αμφέβαλλα ούτε στιγμή ότι ήσουν ο Βούδας και είχες επιτύχει τον υπέρτατο στόχο, τον οποίο φιλοδοξούν να φτάσουν τόσες χιλιάδες βραχμάνοι και παιδιά βραχμάνων. Κατάφερες να λυτρωθείς από τον θάνατο. Και την λύτρωση αυτή, προϊόν των αναζητήσεων που έφερες εις πέρας στον δικό σου δρόμο, την κατόρθωσες μέσα από τη σκέψη, τον διαλογισμό, την γνώση και τη φώτιση. Όχι μέσα από ένα δόγμα! Κατά την γνώμη μου, ω Υπέρτατε, κανένας δε φτάνει στη λύτρωση μέσα από ένα δόγμα. Σε κανέναν, ω Σεβάσμιε, δε θα μπορέσεις να μεταδώσεις με λόγια και μέσω ενός δόγματος αυτό που σου συνέβη τη στιγμή ακριβώς της Φώτισής σου!».

Ο Σκοτ Πεκ στο βιβλίο του «Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος», προειδοποιεί τον αναζητητή ότι τίποτα δεν είναι εύκολο όταν βγαίνει από την πεπατημένη:

«Είναι ανθρώπινο –και σοφό- να φοβόμαστε το άγνωστο, τουλάχιστον να είμαστε λιγάκι επιφυλακτικοί όταν προχωράμε σε μια περιπέτεια. Όμως, μόνο από τις περιπέτειες μαθαίνουμε σπουδαία πράγματα».

Το βιβλίο του εξηγεί ότι η προσωπική εξέλιξη είναι πολύ σκληρή και πολύπλοκη δουλειά, που διαρκεί όλη τη ζωή. Ένας δρόμος όπου δεν υπάρχουν αρκετά μονοπάτια, κυρίως επειδή τον ανοίγουν, βήμα, βήμα, οι πατημασιές του ίδιου του οδοιπόρου. Ωστόσο, σε αυτόν τον τρόπο μετάβασης προς το άγνωστο υπάρχει πολλή σοφία και αποτελεσματικότητα:

«Οι εξαιρετικότερες στιγμές μας είναι πιο πιθανό να λαμβάνουν χώρα όταν αισθανόμαστε βαθιά καταρρακωμένοι, δυστυχείς και ανικανοποίητοι. Αφού είναι μόνο σε αυτές τις στιγμές που, ωθούμενοι από το ανικανοποίητο, είμαστε ικανοί να βγούμε από τον δρόμο τον πεπατημένο και να αρχίσουμε να ψάχνουμε πιο αληθινές απαντήσεις σε άλλα μονοπάτια».

Εσύ έχεις το δρόμο σου.

Εγώ έχω τον δρόμο μου.

Όσο για τον σωστό και μοναδικό δρόμο,

είναι κάτι που δεν υπάρχει.

Νίτσε

«Η αλήθεια είναι μια χώρα χωρίς κανέναν δρόμο προς αυτήν. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να έρθει σε αυτήν μέσα από οποιονδήποτε οργανισμό, οποιοδήποτε «πιστεύω» οποιοδήποτε δόγμα, ιερωμένο ή τελετουργία ούτε μέσα από φιλοσοφική γνώση και ψυχολογικές τεχνικές. Πρέπει κανείς να τη βρει στον καθρέπτη στον σχέσεων, μέσα από την παρατήρηση και όχι μέσα από την διανοητική ανάλυση ή ενδοσκοπική ανατομία»

Τζίντου Κρισναμούρτι

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

You might also like:

Ο φόβος της αγάπης

Ο φόβος της αγάπης

Λες πως θέλεις να αγαπήσεις και να αγαπηθείς αληθινά αλλά δεν τολμάς. Η αλήθεια είναι ότι φοβάσαι την αγάπη. Το να αγαπήσεις βαθιά είναι επικίνδυνο. Η βαθιά αγάπη οδηγεί στην τρέλα και στο χάσιμο των ορίων του εαυτού σου. Σε αποδιοργανώνει και σε φοβίζει θανάσιμα. Σου θυμίζει την θεότητά σου και τον ολόκληρο εαυτό σου. Σε παρασέρνει σε παράλογες πράξεις, σε κάνει να βάζεις διαφορετικές προτεραιότητες, σε ωθεί να γίνεις διαφορετικός και δεν το αντέχεις. Φοβάσαι να ορίσεις τον εαυτό σου με άλλο τρόπο. Φοβάσαι την ελευθερία και την αναρχία της αληθινής αγάπης γιατί στηρίζεις την ύπαρξή σου στα περιορισμένα σου όρια. Αντιστέκεσαι σε ότι έχει τη δύναμη να σου γκρεμίσει αυτά τα τείχη. Νομίζεις πως είσαι ελεύθερος, είτε μοιράζοντας το σώμα σου δεξιά κι αριστερά, είτε απέχοντας πλήρως από τις ερωτικές σχέσεις.
.

.

Όμως, οι άνθρωποι που αποφεύγουν την αγάπη είναι αυτοί που έχουν τις μεγαλύτερες αλυσίδες στα πόδια τους. Είναι κρυμμένοι πίσω από όλες τις κουλτούρες και τις θρησκείες. Είναι αυτοί που είναι άψογα οργανωμένοι, προγραμματισμένοι και λογικοί. Όταν η αγάπη τους χτυπάει την πόρτα βρίσκουν χιλιάδες δικαιολογίες για να την αρνηθούν. Δεν είναι η κατάλληλη εποχή λένε, δεν είναι έτοιμοι, έχουν άλλες προτεραιότητες… Αν κοιτάξεις όμως τα μάτια τους, θα δεις τις σιδερένιες μπάρες της φυλακής μέσα σ’ αυτά. Έχουν ξεχάσει να αγαπούν και προστατεύονται μέσα στη νεκρή ασφάλεια της αποφυγής της αγάπης, γιατί δεν θέλουν να αλλάξουν. Έχουν ξεχάσει την ευδαιμονία της αγάπης και προτιμούν την κανονική μονότονη ρότα της ζωής τους.

.

.

Φοβούνται κι έτσι είναι προσκολλημένοι δήθεν στη μη προσκόλληση. Άλλωστε και η μανία τους να ελευθερωθούν μέσα από το σεξ και τις πολλαπλές σχέσεις δεν είναι προσκόλληση; Και η μανία των αγάμων να ελευθερωθούν μέσα από την αποχή δεν είναι κι αυτή προσκόλληση; Η μη προσκόλληση δεν είναι ιδέα, δεν είναι φιλοσοφία, δεν είναι θρησκεία. Η μη προσκόλληση είναι κατάσταση ύπαρξης. Δεν έχει καμιά σημασία αν είσαι πολυγαμικός, μονογαμικός, ή άγαμος. Όλα αυτά τα μοντέλα χρησιμοποιούνται για να καταλήξουν κάπου. Αν καταλήξεις εκεί που θέλεις, τότε τα μοντέλα είναι άχρηστα. Οι γιογκικές θρησκείες διδάσκουν τη μη προσκόλληση κρατώντας σε μακριά από τα ανθρώπινα. Οι ταντρικές θρησκείες διδάσκουν την μη προσκόλληση κρατώντας σε μέσα στα ανθρώπινα. Η μη προσκόλληση όμως δεν επιτυγχάνεται με καμιά μέθοδο και κανέναν τρόπο. Η μη προσκόλληση είναι κατάσταση της ύπαρξης. Μέχρι να φτάσεις στο σπίτι σου, θα δοκιμάσεις όλα τα μέσα στη διαδρομή. Αλλά κανένα από τα μέσα που χρησιμοποιείς δε θα σε οδηγήσει πουθενά γιατί το σπίτι σου είναι εκεί που στέκεσαι αυτή τη στιγμή. Το σπίτι σου είσαι μόνον εσύ.

.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...