ΤΑ ΧΙΛΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ

ΤΑ ΧΙΛΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ

Δύο ποίηματα
(Αλμπέρτο Καέιρο)

Ασύνδετα Ποιήματα

Όταν θα ξαναδώ την άνοιξη
Μπορεί πια να μη βρίσκομαι σ’ αυτό τον κόσμο.
Και τι δεν θα’ δινα για να’ ναι η άνοιξη άνθρωπος
Και να μπορώ να σκέφτομαι πως θα ’κλαιγε
Γιατί έχασε το μοναδικό της φίλο.
Αλλά η άνοιξη δεν είναι κάποιο πράγμα:
Είναι ένας τρόπος του λέγειν.
Μήτε τα άνθη ξανάρχονται, μήτε τα πράσινα φύλλα.
Καινούργια είναι τα άνθη, καινούργια τα πράσινα φύλλα
Άλλες οι γλυκές μέρες.
Τίποτα δεν επιστρέφει, τίποτα δεν επαναλαμβάνεται, γιατί όλα είναι πραγματικά.
    *

Αν σαν έρθει η άνοιξη,
Έχω ήδη πεθάνει
Τα λουλούδια το ίδιο θα ανθίσουν
Και τα δέντρα το ίδιο πράσινα θα’ ναι με την περασμένη άνοιξη.
Η πραγματικότητα δεν με χρειάζεται.

Αισθάνομαι χαρά απέραντη
Σαν σκέφτομαι πως ο θάνατός μου δεν έχει σημασία καμιά.

Αν ήξερα πως αύριο θα πεθάνω
Και η άνοιξη θα’ ρχόταν μεθαύριο
Θα πέθαινα ευτυχής, γιατί θα’ ρχόταν μεθαύριο.
Αν τότε είναι η ώρα της, στην ώρα της δεν πρέπει να’ ρθει;
Χαίρομαι που όλα είναι πραγματικά και καθώς πρέπει
Και χαίρομαι γιατί έτσι θα ήταν, ακόμη κι αν δεν χαιρόμουν.
Γι αυτό αν πεθάνω τώρα, θα πεθάνω ευχαριστημένος,
Γιατί όλα είναι πραγματικά και καθώς πρέπει.
Μπορούν στα λατινικά να προσεύχονται πάνω απ’ το φέρετρό μου, αν τους αρέσει.
Κι αν τους αρέσει, ας χορεύουν κι ας τραγουδούν ολόγυρά του.
Δεν έχω προτιμήσεις για όταν πια δεν θα μπορώ να έχω προτιμήσεις.
Ότι γίνει, όταν θα γίνει, θα είναι αυτό που είναι.

    *

Αν σαν πεθάνω, θελήσουν να γράψουν τη βιογραφία μου,
Τίποτα πιο απλό.
Έχει μόνο δυο ημερομηνίες –της γέννησης και του θανάτου μου.
Ανάμεσα στη μια και την άλλη όλες οι μέρες είναι δικές μου.

Είμαι εύκολος στον ορισμό μου.
Έζησα σαν καταραμένος.
Αγάπησα τα πράγματα χωρίς καμία συναισθηματικότητα.
Ποτέ δεν είχα επιθυμία που δεν μπόρεσα να πραγματοποιήσω, γιατί δεν τυφλώθηκα ποτέ.
Ακόμη και το ακούω ήταν πάντα για μένα συνοδευτικό του βλέπω.
Κατάλαβα ότι τα πράγματα είναι πραγματικά και διαφορετικά όλα μεταξύ τους.
Το κατάλαβα με τα μάτια, ποτέ με τη σκέψη.
Αν το καταλάβαινα με τη σκέψη θα ήταν σαν να τα ’βρισκα όλα ίδια.
Μια μέρα με τύλιξε ο ύπνος σαν οποιοδήποτε παιδί.
Έκλεισα τα μάτια και κοιμήθηκα.
Πέραν αυτού, είμαι ο μοναδικός ποιητής της Φύσης.

..............................................................................................

Φερνάντο Πεσσόα

Παραίτηση

Πάρε με, ω νύχτα αιώνια, στην αγκαλιά σου
Και γιο σου ονόμασέ με.
   Είμαι ένας βασιλιάς
Που με τη θέλησή μου εγκατέλειψα
Το θρόνο μου, από όνειρα και κούραση φτιαγμένο.

Το σπαθί μου, βαρύ για τα κουρασμένα μπράτσα μου,
 Σ’ αρρενωπά κι ήρεμα χέρια παρέδωσα.
Σκήπτρο και στέμμα –τα ’φησα
Στον προθάλαμο, στο δάπεδο κομμάτια.

Την πανοπλία μου, τόσο ανώφελη,
Τα σπιρούνια μου, με το μάταιο κουδούνισμά τους
Τ’ άφησα πάνω στα κρύα σκαλοπάτια.

Αποδύθηκα την πραγματικότητα, ψυχή τε και σώματι,
Κι επέστρεψα στην κρύα και ήρεμη νύχτα
Σαν το τοπίο όταν αργοπεθαίνει η μέρα.

Fernando Pessoa

Μετάφραση: Μαρία Παπαδήμα

http://lesxianagnosisfyodordostoyevsky.wordpress.com/2008/06/12/pessoa_masks/

Fernando Pessoa: Πίσω από τις Μάσκες, σημειώσεις ενός λαθρεπιβάτη της ζωής (Εκδόσεις Ροές)

Εισαγωγή Αλέξανδρου Βέλιου

Στον καθέναν από εμάς κατοικοεδρεύουν (ενε­δρεύουν) πολλοί άνθρωποι, διαφορετικοί και μά­λιστα αντίθετοι μεταξύ τους. Η αναζήτηση του εγώ γίνεται έτσι μια επίπονη διαδικασία, ένα τσουχτερό ψηλάφισμα στα τυφλά, μια διαδρομή όλο επτασφράγιστες πόρτες, σκοτεινές γωνιές, παραμορφωτικούς καθρέφτες, μια επώδυνη ιχνη­λασία της εσωτερικής μας κατωκημένης χώρας. Ποιος είμαι; Ποιοι είμαστε; Ένας, κανένας και εκατό χιλιάδες, αποκρίθηκε, περί το 1930, ο Πιραντέλλο. Ο Μπόρχες, ο Βαλερύ, ο Κάφκα, μεταξύ άλλων -για να μείνουμε στη λογοτεχνία-, έδωσαν με το έργο τους ο καθένας τις δικές του απαντή­σεις (απαντήσεις! Πρόκειται μάλλον για αποκρυ­στάλλωση ερωτημάτων, για εκγυμνάσεις της συ­νείδησης). Αλλά ίσως πιο μακριά απ’ όλους, με τον πιο συστηματικό τρόπο, με την πιο ακραία ευ­αισθησία, προχώρησε στο πεδίο αυτό ο Φερνάντο Πεσσόα. Έχτισε το έργο του αρνούμενος και ταυ­τόχρονα αναζητώντας τον εαυτό του, κατασκευά­ζοντας άντ’ αυτού δεκάδες καθρέφτες επιλεκτικής αντανάκλασης, δεκάδες «πραγματικά» πρόσωπα προκειμένου να ξεφύγει από το δικό του.

Δεν είμαι τίποτα.

Ποτέ δεν θα είμαι τίποτα.

Δεν μπορώ να θέλω να είμαι τίποτα.

Εκτός αυτού, φέρω μέσα μου όλα τα όνειρα του κόσμου.

Αυτός ο Άνθρωπος με τις Μάσκες, αυτός ο Πολλαπλός Ποιητής, αυτός ο λαθρεπιβάτης του εαυτού του, υπήρξε πραγματικά; Υπήρξε ο Φερνάντο Πεσσόα;

Η «ζωή» του

«Ζωή είναι να είσαι άλλος…» Η ζωή του Πεσσόα; Αχνά αποτυπώματα μιας σκιάς — ενός διά­φανου, ασήμαντου ανθρωπάκου, ενός μεγάλου συγγραφέα που αρνήθηκε την ταυτότητα του κα­λυπτόμενος πίσω από δεκάδες «ετερώνυμους», με τη φιλοδοξία να δημιουργήσει μόνος του μια ολό­κληρη λογοτεχνία. Γεννήθηκε στη Λισσαβώνα, το 1888. Ορφάνεψε πολύ νωρίς από πατέρα. Η μητέρα του ξαναπαντρεύεται με ένα διπλωμάτη, που θα διοριστεί πρόξενος στο Ντάρμπαν της Νότιας Αφρικής. Εκεί θα μετακομίσει η οικογέ­νεια. Ο Πεσσόα θα μεγαλώσει με την αγγλοσα­ξονική παιδεία, προικισμένος μαθητής, και θα παραμείνει ως το τέλος της ζωής του ένας δί­γλωσσος ποιητής. Το 1905 η οικογένεια επιστρέ­φει στη Λισσαβώνα, απ’ όπου ο Πεσσόα δεν θα ξαναφύγει. Το 1907 εγκαταλείπει το πανεπιστή­μιο για ν’ ανοίξει ένα τυπογραφείο. Πρώτη του αποτυχία στη «ζωή». Εργάζεται ως συντάκτης-μεταφραστής εμπορικής αλληλογραφίας. Έτσι θα εξασφαλίσει εφεξής ένα στοιχειώδες εισόδη­μα, αφού αποτυγχάνουν και οι κάποιες δειλές προσπάθειες του για ακαδημαϊκή καριέρα.

Ζει αρχικά μαζί με μια γεροντοκόρη θεία και μια τρελή γιαγιά, έπειτα με μιαν άλλη θεία του, στη συνέχεια για ένα διάστημα με τη μητέρα του, χήρα για δεύτερη φορά. Τον υπόλοιπο καιρό, όπου λάχει. Μοναχικός πότης, συχνάζει σε καφε­νεία και ταβέρνες. Το 1916 το ρίχνει στον απο­κρυφισμό, σχεδιάζει να γίνει αστρολόγος. Το 1920 ερωτεύεται, ή έτσι θέλει να πιστεύει, μια νεαρούλα εμποροϋπάλληλο. Η σχέση θα είναι πλα­τωνική, σύντομη και η τελευταία του. Θα πεθάνει παρθένος (η υποβόσκουσα ομοφυλοφιλία του εκφράζεται οδυνηρά σε δύο μεγάλες ποιητικές συνθέσεις του, τη Θαλασσινή ωδή και τον Χαιρετι­σμό στον Ουίτμαν).

Συμμετέχει, ωστόσο, ενεργά στις ανανεωτικές Κινήσεις που διαπερνούν τα πορτογαλικά γράμματα την εποχή εκείνη. Πρωτοστατεί στην κυ­κλοφορία του περιοδικού Ορφέας, σημαία του μοντερνισμού, το 1917. Γράφει τα πρώτα του ποιήματα στα αγγλικά μεταξύ 1905-1908. Πρωτοδημοσιεύει κείμενα του το 1912 στο περιοδικό A Aguia, όργανο της «πορτογαλικής αναγέννησης»: μια σειρά άρθρων για την ποίηση της χώρας του. Συνδέεται με τον ποιητή Μάριο ντε Σα-Καρνέιρο. Διαποτίζεται από το συμβολισμό και το φουτουρισμό. Η έκδοση του Ορφέα τερματίζεται σύντομα εν μέσω της γενικής αποδοκιμασίας. Το 1922 θα συνεργαστεί με ένα νέο λόγο­τεχνικό περιοδικό, το Contemporanea. Είναι η περίοδος εκκόλαψης των εθνικιστικών και φιλομοναρχικών του τάσεων. Δύο ακόμη καινούργια πε­ριοδικά, το Αtena (1924) και το Presenqa (1927), (θα του δώσουν μια γέφυρα επικοινωνίας με τις νεότερες γενιές. Ο Πεσσόα αρχίζει να περικυ­κλώνει τον εαυτό του.

Αγγλομανής, παθολογικά ντροπαλός και ταυ­τόχρονα αλαζόνας, ντυμένος πάντα στα σκούρα, κοσμοπολίτης και εθνικιστής, μυωπικός και ορα­ματιστής, αιρετικός και διάφανος σαν σκιά, αποκρυφιστής και παγανιστής, ποιος είναι αυτός ο Πεσσόα που πεθαίνει το 1935, σε ηλικία 47 μόλις ετών, ξεχαρβαλωμένος απ’ το πιοτό; Πέρα από τα πολυάριθμα άρθρα και κάποια ποιήματα στα παραπάνω περιοδικά, το δημοσιευμένο έργο του αποτελείται από δύο ισχνούς τόμους με ποιήματα στα αγγλικά και ένα στη μητρική του γλώσσα (Το μήνυμα). Δεν τον ενδιέφερε να δημοσιεύει. Στο σπίτι του βρέθηκε ένα μπαούλο με περισ­σότερα από 25.000 χειρόγραφα, στα οποία ακό­μη αναδιφούν οι ειδικοί. Η σταδιακή έκδοση του έργου του άρχισε μόνο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα ο ποιητής αναπαύεται, αδιάφο­ρος, στο Μοναστήρι των Ιερωνύμων, όπου μετα­φέρθηκε ο τάφος του κατά την επέτειο των 100 χρόνων από τη γέννηση του, ανάμεσα στον Καμόενς και τον Βάσκο ντε Γκάμα.

Μην προσπαθείτε να εξάγετε συμπεράσματα!

Το μοναδικό συμπέρασμα είναι ο θάνατος.

Το έργο «του»

Ο ίδιος ο Πεσσόα διηγείται ότι, παιδί ακόμα, εφεύρισκε διάφορους φανταστικούς συνομιλητές , για να διασκεδάζει τη μοναξιά του. Στο επίπεδο της λογοτεχνικής αποκρυστάλλωσης, όλα άρχι­σαν τη νύχτα της 8ης Μαρτίου 1914. Όλες τις προηγούμενες μέρες πάσχιζε μάταια να γράψει ένα ποίημα που θα το παρουσίαζε στο φίλο του Σα- Καρνέιρο με την υπογραφή ενός «βουκολι­κού ποιητή» βγαλμένου απ’ το μυαλό του. Θα επρόκειτο για φάρσα… Τη νύχτα εκείνη, περιγράφει ο ίδιος σε μιαν επιστολή του: «…πλησίασα ένα ψηλό κομό, άρπαξα μερικές κόλλες χαρτί και άρχισα να γράφω όρθιος, όπως κάνω όποτε μπό­ρώ. Κι έγραψα απνευστί κάπου τριάντα ποιήματα βυθισμένος σε ένα είδος έκστασης που αδυνατώ να περιγράψω. Αυτή υπήρξε η θριαμβευ­τική ημέρα της ζωής μου, παρόμοια ξέρω ότι δεν θα γνωρίσω. Είχα ξεκινήσει μ’ έναν τίτλο, Ο φύ­λακας τον κοπαδιού. Και όσα επακολούθησαν επέφεραν την εμφάνιση μέσα μου κάποιου, τον οποίο ονόμασα Αλμπέρτο Καέιρο. Συγχωρέστε μου την παραδοξολογία: μέσα μου είχε εμφανι­στεί ο δάσκαλος μου. Αυτό ένιωσα αμέσως. [...] Απ’ τη στιγμή που γεννήθηκε ο Καέιρο, προσπά­θησα να του βρω, συνειδητά και ασύνειδα, μερι­κούς μαθητές». Η γονιμοποίηση αυτή του πρώτου ετερώνυμου ήταν ο αρχικός και βασικός κρίκος μιας αλυ­σίδας που δεν έχει ακόμη πλήρως καταμετρηθεί.

Μέχρι στιγμής, η προσεκτική ιχνηλασία του φα­νταστικού κόσμου του Πεσσόα έχει φέρει στο φως 72 ετερώνυμους και ημι-ετερώνυμους (72 μά­σκες). Όλοι με το δικό τους ύφος, με τη δική τους βιογραφία, υπογράφουν ποιήματα, άρθρα, αποσπασματικά κείμενα. Ανάμεσα τους, οι πιο ολοκληρωμένοι είναι, μετά τον Καέιρο, ο Ρικάρντο Ρέις, νεοκλασικός ποιητής και αρχαιολάτρης φιλόλογος, εξόριστος στη Βραζιλία λόγω των φιλομοναναρχικών του πεποιθήσεων ο Άλβαρο ντε Κάμπος, ζωντανή αντίθεση του προηγούμενου, Μηχανικός και υμνητής της μοντέρνας τεχνολο­γίας με ένα ποιητικό ύφος που παραπέμπει στον ( Ουόλτ Ουίτμαν ο αγγλόφωνος Αλεξάντερ Σερτς· ο βοηθός λογιστή Μπερνάντο Σοάρες· ο ερμηνευτής και σχολιαστής τους Αντόνιο Μόρα- και ασφαλώς ο ίδιος ο Φερνάντο Πεσσόα, ο οποίος αντιμετωπίζεται στα έργα των ετερωνύμων ως ένα απλό πρόσωπο αυτής της φανταστικής κοινότη­τας που ο ίδιος δημιούργησε.

Διότι δεν πρόκειται για απλά ψευδώνυμα, αλλά για «φανταστικές προσωπικότητες που ενσαρκώ­νουν το συγγραφέα έξω από τη δική του προσωπι­κότητα», όπως το διατύπωνα ο ίδιος ο Πεσσόα, επι­σημαίνοντας: «Το αποδιδόμενο σε αυτά τα πρόσω­πα έργο γίνεται αισθητό στο πρόσωπο ενός άλλον είναι γραμμένο δραματικά. [...] Στο καθένα από αυτά έθεσα μια διαφορετική έννοια της ζωής, όλες όμως αντλούν την ουσία τους από το σπουδαίο μυ­στήριο της ύπαρξης». Ένα αυτοθρυμματισμένο εγώ που προσπαθεί να αναχθεί σ’ έναν προσωπικό γαλαξία ετερωνύμων και ημι-ετερωνύμων. Εγχείρημα που έδωσε λαβή, όπως ήταν φυ­σικό, σε κάθε λογής ψυχαναλυτικές ερμηνείες. Ο ίδιος ο Πεσσόα ερεύνησε την περίπτωση του: «Πιθανότατα είμαι ένας υστερικο-νευρασθενικός… Κάτι που εξηγεί την οργανική καταγωγή των ετερωνύμων».

Υπάρχει και μια άλλη πτυχή: η ανομολόγητη ομοφυλοφιλική του τάση, που είχε προσλάβει τη μορφή ενός τρόμου απέναντι στο σώμα του, δηλαδή έναντι των επιθυμιών του. «Συ­χνά, κοιτώντας το ίδιο το κορμί μου τρέμω από φόβο βλέποντας το τόσο πραγματικό, τόσο σαρ­κώδες». Είναι οι στίχοι ενός ανθρώπου σωματικά και ψυχικά εντελώς μοναχικού, για τον οποίο το σώμα του, η σάρκα, αποτελούσε μιαν ανεξάντλη­τη πηγή αγωνίας: «Οποιαδήποτε γύμνια —πνευ­ματική ή σωματική— μου προκαλεί τρόμο». Πε­ρί τα 1913-15, διαπιστώνει με συγκλονιστική δι­αύγεια τη «θηλυκή του ευαισθησία και τις αντι­δράσεις που αυτή συνεπάγεται» και διατυπώνει τη διάγνωση: «Είναι μια αρχέγονη σεξουαλική αναστροφή. [...] Ποτέ δεν ήμουν σίγουρος ότι αυτή η προδιάθεση του χαρακτήρα μου δεν θα κατέβαινε μια μέρα ως το κορμί μου…».

Την ταπείνωση αυτή, αν τυχόν η επιθυμία του εκδη­λωνόταν σαρκικά, έτρεμε ο Πεσσόα. Από αυτή την άποψη, η δημιουργία του φανταστικού κό­σμου των ετερωνύμων δεν ήταν, άραγε, κι ένας τρόπος για να ξεφύγει απ’ το ίδιο το κορμί του; Καθιστώντας το έργο του πιο ζωντανό απ’ την ίδια τη ζωή του, δεν φίμωνε τις επιθυμίες του; Οι ετερώνυμοι και ημι-ετερώνυμοι του Πεσσόα απο­τελούν τους τοκετούς ενός παρθένου, ο οποίος οχυρώνεται αδιάκοπα έναντι αυτού που επιθυμεί και φοβάται περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο: της ερωτικής πράξης. Μόνο σε δύο αγγλόφωνα ποιήματα του, τον Αντίνοο και το Επιθαλάμιο, τολμά ν’ αντικρύσει κατάματα τον έρωτα, ως μια πράξη υγιή, χαρμόσυνη, ανθρώπινη, χωρίς ίχνος ντροπής ή αναστολής. Αλλά και τα δύο τούτα ερωτικά ποιήματα επιβάλλονται όχι με τα όσα δη­λώνουν, αλλά με τα όσα αποσιωπούν…

Η αγγλι­κή γλώσσα τον αποδεσμεύει εν μέρει από τις ανα­στολές που του δημιουργεί η μητρική του γλώσσα – γι’ αυτό και υπογράφει μόνο τα αγγλόφωνα ποιήματα με τ’ όνομα του. Αλλά, στο σύνολο της, η δημιουργία του Πεσσόα φαίνεται να είναι μια λαβυρινθώδης διαδικασία φυγής από το σαρκικό του εγώ, το οποίο δεν παύει να αντιμετωπίζει με φόβο, με λαχτάρα, συνειδητότητα.Κι αν βγάζαμε τα ματογυάλια του καλού Δρα Σίγκμουντ; θα παρατηρούσαμε τότε ότι το μεγα­λύτερο μέρος του έργου που υπογράφουν οι ετερώνυμοι δημοσιεύτηκε όσο ζούσε ο Πεσσόα, ενώ τα περισσότερα από τα ποιήματα που υπογράφει με το όνομα του —και μάλιστα αυτά των τελευ­ταίων 15 χρόνων της ζωής του— έμειναν ανέκ­δοτα. Χρειάστηκε να περιμένουμε ως το 1955-’58 για να τ’ ανακαλύψουμε. Πρόκειται για ποιήματα εξομολογητικά. Μας αποκαλύπτουν το δράμα μιας συνείδησης όχι απλώς δυστυχισμένης: ανί­κανης να γευτεί την ευτυχία- όχι απλώς απελπι­σμένης: ανίκανης να διανοηθεί την έννοια της ελπίδας.

Η δυστυχία του Πεσσόα δεν έγκειται — μόνο — στη μιζέρια της καθημερινής του ζωής, στη σωματική του ασημαντότητα, στην ανυπαρ­ξία έρωτα, στην έλλειψη της μητρικής αγάπης και της οικογενειακής εστίας, στη μη αναγνώριση του από την πατρίδα και την εποχή του: είναι μια βαθύτερη υπαρξιακή απελπισία, ενός ανθρώπου που δεν τρέφει καμιά ψευδαίσθηση, δεν διαθέτει καμιά ελπίδα και καμιά καταφυγή. Περιορίζεται να ζει παρατηρώντας τον εαυτό του να ζει, απο­σπασμένος απ’ τον εαυτό του, κατατρωγόμενος εσωτερικά από το βάρος μιας ιδιοφυΐας που δεν του προκαλεί παρά σπάνιους σπασμούς έξαρ­σης.

Έτσι, η δημιουργία του φανταστικού κό­σμου των ετερωνύμων αποτελεί ένα τέχνασμα α­πελπισίας, μια διέξοδο διανοητικής ψυχαγωγίας από το προσωπικό του μηδέν και άπειρο, μια ει­ρωνική εκδίκηση ενάντια στον ίδιο τον εαυτό του, αλλά κι έναν τρόπο να ζήσει — να ζήσει τε­χνητά, έστω, ως διαμεσολαβητής «άλλων». Και αλήθεια, στο παιχνίδι αυτό ποιος είναι περισσό­τερο «πραγματικός»: ο Φερνάντο Πεσσόα, ή ο Ρικάρντο Ρέις, ή ο Αλβαρο ντε Κάμπος, ή ο Αλ­μπέρτο Καέιρο; Ο ίδιος ο συγγραφέας έχει απο­κριθεί προκαταβολικά και σ’ αυτό: «Εννοείται πως αγνοώ αν είναι αυτοί που δεν υπάρχουν ή μήπως ο ανύπαρκτος είμαι εγώ: σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, δεν πρέπει να είμαστε δογματικοί».

Κι ωστόσο, αυτός ο αδιάκοπος μόχθος να αποπαγιδευτεί από το εγώ του δεν ισοδυναμεί με μιαν αγωνιώδη αναζήτηση του εαυτού του; «Γρά­φουμε για να αποκρυσταλλώσουμε αυτό που εί­μαστε — ή για να γίνουμε αυτό που δεν είμαστε. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, ανα­ζητούμε τον εαυτό μας. Κι αν έχουμε την τύχη να τον βρούμε —δείγμα δημιουργίας—, ανακαλύ­πτουμε πως είμαστε ένας άγνωστος. Πάντα ο άλ­λος, πάντα αυτός, αχώριστος, ξένος, με το πρό­σωπο σου και το δικό μου, εσύ πάντα μαζί μ’ εμένα και πάντα μόνος» (Οκτάβιο Παζ). Αυτό που αποκαλούμε εγώ είναι μια πολυπληθής έρη­μος, μια φυλακή, μια σύμβαση, ένα δόγμα. Συμ­βιώνουμε στον καθρέφτη μ’ ένα στερεότυπο, μ’ έναν κατά συνθήκην εαυτό. Το εγώ μας, που το φορούμε και το περιφέρουμε με απατηλή βεβαιό­τητα όπως ο Πεσσόα το αιώνιο μαλακό καπέλο, το παπιγιόν και την γκρίζα καμπαρντίνα του, εί­ναι ένα σκιάχτρο. Η ανατίναξη του εγώ είναι η θεμελιώδης πράξη γονιμοποίησης του εαυτού μας.

Ο Πεσσόα, που ένιωθε αδιάλειπτα «μιαν επιθυ­μία να είναι κάποιος άλλος με όλους του τους εαυτούς», εκφράζει τη βούληση, την προσπάθεια, την αγωνία τού να γίνει ο εαυτός του, μέσα από τη διαρκή αναψηλάφηση των ετεροτήτων που περικλειεί. Ένα πνευματικό εγχείρημα που παραπέ­μπει στον Μάιστερ Έκχαρτ: «Να μην είσαι τίποτα για να μπορείς να γίνεις τα πάντα»… … Και, έτσι, μέσα από το έργο του, γίνεται ο εαυτός μας. Πέρα και πίσω απ’ τις μάσκες που χρησιμοποιεί, η σπαραχτική πολλαπλότητα του Φερνάντο Πεσσόα υποβάλλει μιαν ενιαία και πα­νταχού παρούσα συνείδηση που μας προσκαλεί σε ένα υποβλητικό Θέατρο του Είναι.

Κρύβεται και εκτίθεται ταυτόχρονα, ψεύδεται και εξομολο­γείται: αυτός που προσέφυγε στο ονειρικό του σύμπαν προκειμένου «να αποφύγει κάθε συνερ­γασία με την ύπαρξη του εξωτερικού κόσμου», αυτός που «έγραφε για να μη διακινδυνεύει να ζει», αυτός που αισθανόταν σωματικά (άρα και ψυχικά) ανίκανος να επικοινωνήσει με τους πραγματικούς ανθρώπους, αυτός που φρικιούσε μπροστά στο θέαμα της πραγματικής ζωής, μας καθιστά συνοδοιπόρους στην αγωνία, την πι­κρία, τη λαχτάρα, την αναζήτηση του.

Γιατί, πίσω από το πλήθος των ετερωνύμων και ημι-ετερωνύμων, αυτό που απομένει τελικά είναι ένα έρ­γο, ο ανεξόρυκτος ακόμη θησαυρός του μπαού­λου του- είναι μια φωνή που εκφράζει, με σπάνια ακρίβεια και αμεσότητα, τον εσωτερικό διχασμό, τις αμφιβολίες, το άγχος, τους φόβους που μοιρα­ζόμαστε όλοι όσοι αναρωτιόμαστε ποιοι είμαστε ή τι είμαστε, πού πηγαίνουμε ή πού μας πηγαί­νουν, τι είναι αληθινό και σε τι μπορούμε να ελπί­ζουμε, «τι ‘ναι θεός, τι μη θεός, και τι τ’ ανάμεσα τους». Παράδοξο, ναι. Πίσω από τις πολυάριθμες μάσκες του, ο Πεσσόα μιλάει στην πραγματικό­τητα με μια φωνή, φωνή δυνατή και σπαραχτική, ανατρεπτική και οικεία, φωνή των καιρών μας, ενδόμυχη φωνή μας.

Το ψευδώνυμο έργο είναι το έργο του συγγραφέα

«αυτοπροσώπως» μείον η υπογραφή του ονόματος του·

το ετερώνυμο έργο είναι αυτό του συγγραφέα «εκτός προσώπου του»·

είναι το έργο μιας προσω­πικότητας

εντελώς κατασκευασμένης απ’ τον ίδιο,

όπως θα ήσαν οι ανταπαντήσεις ενός προσώπου

σε κάποιο θεατρικό έργο, γραμμένο με το χέρι του.

http://lesxianagnosisfyodordostoyevsky.wordpress.com/2008/06/12/pessoa_masks/

Γελοίοι και μοιραίοι...

Γελοίοι και μοιραίοι...

Αν η δημοσίευση της λίστας Lagarde έκανε ρόμπα τα εμπλεκόμενα πολιτικά απολειφάδια εντός των συνόρων της χώρας, η σύλληψη του δράστη, τα έκανε ρόμπα σ' ολόκληρο τον πλανήτη. Δεν χρειάζεται ν' απαριθμήσουμε τα παγκόσμια μέσα, που την ίδια στιγμή που ένας εύθικτος εισαγγελέας εξέδιδε ένταλμα σύλληψης, αυτά είχαν ήδη αναρτήσει φαρδιά-πλατιά στην πρώτη τους σελίδα την πλήρη ανταπόκριση από το συμβάν, χασκογελώντας ειρωνικά για τα τεκταινόμενα στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Εύθικτος βεβαίως, ως προς την υπεράσπιση της πολιτικής και οικονομικής ελίτ, και ουχί άλλων τινών προσώπων που προσφάτως είδαν το φως της δημοσιότητας μέσα από άλλου τύπου λίστες. Κυρίως όμως ανόητος, μιας και η υπερευαισθησία του φούντωσε κι άλλο τη φωτιά που μόλις είχε αρχίσει να γλύφει τα μπατζάκια αυτών, που για μια στιγμή φαινόταν ότι μπορεί και να γλίτωναν το ολοκαύτωμα.

Και το συμβάν δεν ήταν τα ονόματα αυτά καθ' αυτά, χεστήκαμε που λέει ο λόγος, (άλλωστε λίγο πολύ αυτά περιμέναμε να δούμε, όχι φυσικά ως παράνομους φοροκλέφτες, αλλά για πολλούς εξ αυτών, ως νομίμως εξαιρεθέντες), αλλά η αγωνία της πολιτικής αλητείας που μέρες τώρα, φυσώντας και ξεφυσώντας, παραπαίοντας και αλληλο-ρουφιανευόμενη προσπαθούσε, έτσι νόμιζε, ν' αδειάσει αλλού την ενοχή και να περάσει τον σκόπελο της έκθεσής της αβρόχοις ποσί. Με τα ίδια παλιά κόλπα, και τσαλίμια, με όρκους και καραγκιοζλίκια, με έκδηλη όμως την ατζαμοσύνη των δακτύλων στον εντοπισμό του “παππά”.

Εδώ παππάς, εκεί παππάς, πού είναι ο παππάς; Πάει, την έκανε ο παππάς, τούς την έφερε ο παππάς, ξεγλίστρησε από τα παράθυρα της Όλγας, τα πλατώ του Σκάι, τα σκοτεινά συρτάρια των υπουργείων, τις μαύρες τσάντες των υπουργών, και νά σου καμαρωτός καμαρωτός, ξημέρωμα Σαββάτου στα μανταλάκια της Ομόνοιας να κλείνει το μάτι και να χλευάζει. Κι από κει, ήταν ζήτημα λεπτών, να αναλάβουν τα άλλα, τα ηλεκτρονικά πλέον μανταλάκια του διαδικτύου, τη μεταφορά στα πέρατα του κόσμου της ξεφτίλας του ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Φαντάζομαι το Βενιζέλο, όλες αυτές τις μέρες, με την άσπρη κολλαριστή ποδιά της υπηρέτριας και την ασορτί κορδέλα στο κεφάλι, τάχα μ' δήθεν, να γονατίζει κάτω από τραπέζια και καναπέδες, να τραβά πολυθρόνες, να σέρνει μπουφέδες και βιβλιοθήκες, να τινάζει παπλώματα και κουβέρτες, να αναποδογυρίζει χαλιά, να αδειάζει συρτάρια, πηγμένος στον ιδρώτα και τη σκόνη να ψαχουλεύει, ν' ανασκαλεύει να σκαλίζει. Το ίδιο και τον Παπακωνσταντίνου, σε μια εξ ίσου γελοία εκδοχή. Και να εμφανίζονται κατόπιν στα κανάλια, ο ένας με το ξεσκονόπανο κι ο άλλος με τη σκούπα, κατάκοποι και κατασκονισμένοι για να ξεπλυθούν.

Την Τρίτη έρχεται για ψήφιση στην ολομέλεια της βουλής το νομοσχέδιο που βάζει τα θεμέλια του μεγάλου ξεπουλήματος. Δεν είναι τόσο η αντισυνταγματικότητα που το σημαδεύει ήδη από το πρώτο του άρθρο, όσο ο απίθανος ραγιαδισμός που ξεχειλίζει παχύρρευστος και λιπαρός από κάθε του πρόταση, κάθε παράγραφο κάθε υποπαράγραφο. Είναι η θεσμοθέτηση της βαθιάς υπόκλισης προς τον κάθε τυχάρπαστο απατεώνα που εξυψώνει σε επενδυτή, είναι η κατάθεση της αξιοπρέπειας του ελληνικού λαού, είναι η δήμευση της περιουσίας του, δημόσιας και ιδιωτικής, είναι η παράδοση των κλειδιών της ίδιας του της χώρας. Η αυτού υψηλότης ο επενδυτής καθίσταται απόλυτος κυρίαρχος, θεσπίζονται νόμοι και διατάξεις ειδικά γιαυτόν, παρέχονται διευκολύνσεις ειδικά γιαυτόν, αναδιατάσσονται λιμάνια, παραλίες, ποτάμια, λίμνες, βουνά, μόνο γιαυτόν και για κανέναν άλλον.

Για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά, παρά μονάχα ίσως στα χρονικά των μπανανιών, ορίζεται η ιδιωτική χωροθέτηση και πολεοδόμηση. Ο επενδυτής αγοράζει γη και αποφασίζει μόνος του πώς θα την χωρίσει, τι θα φτιάξει και τι θα το κάνει. Ο ίδιος ορίζει στο σχέδιο που θα καταθέσει αν θα επιτρέπει στους πληβείους να έχουν πρόσβαση στη θάλασσα, στο ποτάμι, στη λίμνη. Τού παρέχεται το δικαίωμα να μπαζώσει μέχρι εκεί όπου τραβάει η καρδιά του τις ακτές, να χτίσει ιδιωτικά λιμάνια, άσχετα αν δίπλα υπάρχει ακόμα ένα, και επιπλέον να απαιτήσει από το κράτος, εν είδη μπράβου και νοικιασμένου νταβατζή να προβεί σε αναγκαστική απαλλοτρίωση οικοπέδου κάποιου φουκαρά ιδιώτη που τυγχάνει να συνορεύει με το δικό του. Ο ιδιώτης είναι εκ του νόμου αναγκασμένος να υποκύψει, μιας και εκ του νόμου κάθε πράξη του αποκαλούμενου επενδυτή εντάσσεται στην εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος. Ως εκ τούτου άρνηση παραχώρησης ισοδυναμεί με εθνική προδοσία.

Τη μεθεπόμενη βδομάδα έρχεται προς ψήφιση το τρίτο μνημόνιο. Δυο χούφτες δισεκατομμύρια ευρώ μαζί με μερικά εκατομμύρια σύριγγες που θα καρφώσουν με σαδισμό οι εγκληματικές και ευνουχισμένες τριανδίες στις αδύναμες πια φλέβες για ν' αποστραγγίσουν και τις τελευταίες ρανίδες αίματος. Μακάρι το αίμα που θα τραβήξουν να έρθει και να τους πνίξει. Τα κουφάρια που θ' αφήσουν να τούς στοιχειώσουν τον ύπνο. Τα χέρια των ζωντανών να βρουν τη δύναμη να τους κρεμάσουν.

Πολλοί θα πεθάνουν φέτος από το κρύο και την πείνα. Δίχως άλλο, από φυσικά αίτια. Εξασφαλισμένη τροφή, με νομοσχέδια, ψηφοφορίες και άλλα τέτοια δημοκρατικά φληναφήματα, στα ξελιγωμένα όρνια που γυροφέρνουν τον ουρανό της πατρίδας μας. Κι όλο πυκνώνουν, κι όλο χαμηλώνουν, κι όλο τα γητεύουν για να τα προσγειώσουν...

You might also like:

Έρως και Θάνατος: η Σύζευξη

Δευτέρα, 15 Φεβρουαρίου 2010

Έρως και Θάνατος: η Σύζευξη

Όταν μιλάς για Έρωτα συνήθως μιλάς για τη Ζωή και την κατάφασή της. Όταν μιλάς για Θάνατο, συνήθως μιλάς για την καταστροφή και την άρνηση της Ζωής. Ο έρωτας συνάδει με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και το ένστικτο της ηδονής, με την ενότητα και τη σύνθεση, ενώ το ένστικτο του θανάτου με την απώλεια και την αποσύνθεση.

Το ένα λοιπόν θα μπορούσε να νοηθεί ως το Α, ενώ το άλλο ως το Ω. Το ένα, ως ο αντίθετος πόλος του άλλου. Μπορεί να το σκεφτόμαστε έτσι, αλλά πολύ συχνά δεν βιώνεται και έτσι. Κοντολογίς ο Έρωτας και ο Θάνατος φαίνεται να συμπλέουν και να συμπλέκονται σε ένα αξεδιάλυτο δίπολο ζεύγμα. Γεγονός που υποστηρίζεται από πληθώρα λογοτεχνικών και κινηματογραφικών έργων, λαϊκά τραγούδια, αλλά και από προσωπικές εμπειρίες.

Ας θυμηθούμε τον Όσιμα με την «Αυτοκρατορία των Αισθήσεων» όπου ο Ishida φτάνει στην υπέρτατη ηδονή αφήνοντας την Abe να τον στραγγαλίσει πάνω στην ερωτική πράξη. Ή τον «Νεκρό» του Bataille και την ερωτική έκσταση της Μαρίας μπροστά στο πτώμα του Εντουάρ. Στα ερωτικά τραγούδια δε, δεν θα ήταν υπερβολή να λέγαμε ότι η σύζευξη έρωτα-θανάτου απαντάται τουλάχιστον στα μισά από αυτά.

Τι είναι λοιπόν αυτό που φέρνει το ένα στο άλλο τόσο κοντά; Γιατί ένας ερωτευμένος να αισθάνεται ότι πατάει με το ένα πόδι στα ουράνια και με το άλλο στα τάρταρα;

Οι ερμηνείες, πολλές και ποικίλες.

Ας πούμε ότι είναι η προσφορά, το ολοκληρωτικό δόσιμο και εξ αυτού η ολοκληρωτική απώλεια και διάλυση του Εγώ του ενός μέσα στο Εγώ του Άλλου. Έρωτας λοιπόν, όπως Θυσία.

Ας πούμε ότι συνδετικός ιστός μπορεί να είναι ο Φόβος. Φόβος και για τον ένα, φόβος και για τον άλλο. Έρωτας λοιπόν, όπως Φόβος.

Ας πούμε ακόμα ότι ο έρωτας είναι η βίωση του απόλυτου και του ορίου. Έρωτας λοιπόν, ως Τέλος.

Έρωτας ρομαντικός, επίμονος, έμμονος, δυσβάσταχτος, διαλυτικός. Έρωτας λοιπόν, ως Αυτοκαταστροφή. Αλλά κι ο Θάνατος, ως Λύτρωση

Έρωτας, ως Θρήνος και ως Πένθος γι αυτό που αγαπάμε και που φοβόμαστε ότι θα χάσουμε.

Έρωτας, ως Μαθητεία στην Απώλεια.

Επιπλέον, Έρωτας, ως ένστικτο ζωής, ως Απομάκρυνση δηλαδή από τη δυσφορία και τη δυσαρέσκεια, ως προσέγγιση της ηρεμίας και της αταραξίας,

Έρωτας λοιπόν, ως Θάνατος!

Υ.Γ. Θραύσματα από μια συζήτηση στο Dasein.

Αρχείο για την Κατηγορία οι φωτογραφίες μου

Αρχείο για την Κατηγορία οι φωτογραφίες μου

« Παλαιότερες καταχωρίσεις

Νεότερες καταχωρίσεις »

trip and return_

Posted in DJ SET, οι φωτογραφίες μου on 13/12/2011 by miliokas

είναι που βρέχει -σαν τις ταινίες του Νικολαΐδη/ο καπνός που έχει υγροποιηθεί/και στα δύο σακουλάκια/οι μέρες που τρέχουν και παρ’ όλα αυτά όλα μοιάζουν σα να ‘γιναν χθες/το χθες που μοιάζει να είναι μακριά/ χιλιάδες χρόνια πριν που θα ‘λεγες και συ/η μυρωδιά του καπνού από τα τζάκια που σιχαίνομαι να μυρίζω/που βρομίζει τα απλωμένα ρούχα στα σκοινιά και στα σύρματα/αυτή η γαμημένη υγρασία/που πάμε κι ερχόμαστε/ομίχλη/γενικά κι όχι ως τον παράδεισο/ταξίδια κι επιστροφές/οι επιστροφές πάντα πιο γρήγορες/τα τελούρια ρεύματα φταίνε, μου λες/”ποιός τα γαμεί” σκέφτομαι μέσα μου/συμφωνώ φωναχτά/πάμε σιγά ν’ απολαύσουμε τη διαδρομή/μουσική από τα ηχεία/εναλλαγή τοπίων/λάθος δρόμος/πίσω ξανά/κι άλλη μουσική/χαμόγελα/μελαγχολικά ενίοτε/ξέρεις τώρα/ο καπνός που σου τυφλώνει τα μάτια/σου βρομίζει τα ρούχα/καφέδες/κι άλλοι καφέδες/και μουσική/σωρό μουσική/θυμάσαι;
πάλι βρέχει_
trip and return

Trip And Return by Miliokas on Mixcloud

TRACKLIST (creating onWednesday, December 7, 2011)
01) Iiro Rantala New Trio – Elmo
02) The Bas Lexter Ensample – Light
03) Lack Of Afro – A Time For (feat. Wayne Gidden)
04) Orelha Negra – Lord
05) MR. Confuse – Feel The Fire
06) Palov – The Dude (Angelos Angelides)
07) Thievery Corporation – Fragments
08) AM & Shawn Lee – Lonely Life
09) 80′s Casual – Fiesta (Gramatik Remix)
10) Anthony Joseph & The Spasm Band – She Is The Sea
11) Cayetano – Oye Muchacho (Radio Promo)
12) Sharon Jones & The Dap-Kings – Genuine, Part 1
13) Lossy – Rain Came Down
14). Cayetano – The K Blues
15) Palov Feat. Faye – Troubles (Jazz K. Lipa Remix)
16) BoogieWood – Guy Le Arch
17) See-I – Haterz 24-7 (Fort Knox Five Remix)
18) J Melik – Cyclothymic Chick (Pabola)
19) Mario Biondi – I Can’t Keep From Cryin’ Sometime (Inner Mix, Part 2)
20) Anthony Joseph & The Spasm Band – Griot
21) Michael Kiwanuka – Tell Me A Tale
22) Cayetano – Another Galaxy (feat. Kozalias)


ask for link-in comments
on mixcloud
AUditors DOmination – Viejos Amigos (Bonus Track)

4 σχόλια »

altitude 785 m

Posted in οι φωτογραφίες μου on 26/11/2011 by miliokas

in the middle of colors
on the top of mountain
at 785 metres_

Amadou Ballake And Les 5 Consuls – Renouveau
…travelling…

Αφήστε σχόλιο »

shadows_

Posted in όνειρα, οι φωτογραφίες μου on 15/11/2011 by miliokas

Cantoma – Dix Vertes (Cosmodelica Remix)
mp3
την επόμενη φορά που θα χαθούμε στο δάσος με τις ξεραμένες φτέρες,
το βάτα και τα αρκουδόβατα και τα πεσμένα κυπαρίσσια,
μη μου πεις πάλι πως έχουμε όλο το χρόνο στη διάθεσή μας
γιατί εκείνη τη στιγμή θα ψάχνω τρόπο να ξεμπλέξω
και θα θέλω αυτό να συμβεί όσο πιο γρήγορα γίνεται
κι όπως καταλαβαίνεις ο χρόνος ούτε ποτέ θα μου φτάνει,
ούτε ποτέ θα είναι αρκετός…
και τώρα…
πάρε ανάσα και ξανασκέψου πριν να έχεις κάτι έξυπνο
να ξαναπροτείνεις…
‘ντάξει;

2 σχόλια »

beyond

Posted in DJ SET, οι φωτογραφίες μου on 03/11/2011 by miliokas

coming soon ask for link
01. ZEB – Nafas
02. DUB COLOSSUS – Dub Will Tear Us Apart
03. MARTIN-EZ – Light it Up
04. NINA SIMONE – Baltimore (Ex-Friendly Refix)
05. PALOV – Troubles (feat. Lady Faye)

06. CANTOMA – Dix Vertes (Cosmodelica Remix)
07. QUANTIC Presenta Flowering Inferno – Portada Del Mar
08. GUTS – Come Closer
09. SKELETONS – 50 Degrees (Instro)
10. BEN L’ONCLE SOUL – Seven Nation Army
11. TAHUNA BREAKS – Empower Me
12. BLUNDETTO – Mi Condena (with Chico Mann)
13. THE FANTASTICS! – Sweetback (Instro)
14. YOMAKOMBA – Transmission Is Dub
15. THE QUALITONS – AUA
16. BALKAN BEAT BOX – Dancing With The Moon

17. FAT FREDDY’s DROP – The Raft
18. BILLY Preston & Syreeta – With U I’m Born Again (Cayetano Remix)
also available on mixcloud

Ψυχή φευγάτη

Ψυχή φευγάτη

Δε σε γνωρίζει ο ταύρος κι η συκιά .
Τ’άλογα, τα μυρμήγκια του σπιτιού σου .
Δε σε γνωρίζει η νύχτα και τ’αγόρι
Γιατί είσαι πια νεκρός, νεκρός για πάντα .

Δε σε γνωρίζει η πέτρα η πλαγιασμένη .
Το μαύρο ατλάζι μέσα του που λειώνεις .
Δε σε γνωρίζει η μνήμη σου η σβησμένη
Γιατί είσαι πια νεκρός, νεκρός για πάντα .

Χινόπωρο θα’ρθεί με σαλιγκάρια .
Σταφύλια ομίχλης, όρη αγκαλιασμένα .
Όμως κανείς δε θα σε ιδεί στα μάτια
Γιατί είσαι πια νεκρός, νεκρός για πάντα .

Γιατί είσαι πια νεκρός, νεκρός για πάντα
Σαν όλους τους νεκρούς εδώ στη γη
Σαν όλους τους νεκρούς που λησμονιούνται
Με τα σκυλιά τα ψόφια στοιβασμένοι

Κανείς δε σε γνωρίζει πια. Μα εγώ σε τραγουδάω .
Γι’αυτούς που θα’ρθουν τραγουδώ τη χάρη κι ομορφιά σου .
Τη μεστωμένη γνώση σου, του νου τη φρονιμάδα .
Τη δίψα σου για θάνατο, τη γέψη των χειλιών σου .
Τη θλίψη που είχε μέσα της η γελαστή χαρά σου .

Χρόνια θ’αργήσει να φανεί αν θα φανεί ποτέ του
Τέτοιος καθάριος ζωντανός, ζεστός Ανδαλουσιάνος
Την αρχοντιά του τραγουδω με λόγια που στενάζουν
Κι έν’αεράκι πού’κλαιγε στα λιόδενδρα θυμάμαι .


Μετάφραση Νίκος Γκάτσος
Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα

Ταξίδι στο βάθος της συνείδησης

Ταξίδι στο βάθος της συνείδησης

 

από την Ladyhawk *********

Προσπαθώντας να κάνουμε ένα ταξίδι στο βάθος της συνείδησης, με οδηγό τον ιεροφάντη του ναού της ψυχής μας, προσεγγίζουμε έναν άλλο κόσμο, πέρα του γνωστού μας υλικού, που έχει πολύ ενδιαφέρον να τον γνωρίσουμε και σίγουρα, παρά την δυσκολία, τον κόπο και τον πόνο που μπορεί να κρύβει αυτή η διαδρομή, είναι απαραίτητο να τον γνωρίσουμε για την προσωπική μας εξέλιξη.

Για την πραγματοποίηση του ταξιδιού αυτού, χρειάζεται να προβούμε σε ένα άλμα, που θα θέσει τον εαυτό μας ελεύθερο και απαλλαγμένο από τους εξωτερικούς προσδιορισμούς.

Ο δρόμος αυτός οδηγεί από το εφήμερο και το παραπλανητικό, στην αλήθεια και την αιωνιότητα, από το υλικό στο πνευματικό, από τον άνθρωπο στο Θεό.

Ο άνθρωπος απαρτίζεται από το υλικό κομμάτι που είναι το σώμα του, από την ψυχή που φιλοξενείται σ’ αυτό και από το πνεύμα, δηλαδή το θεϊκό σπινθήρα.

Η ενσαρκωμένη ψυχή - σαν την Περσεφόνη που κατέπεσε στη γη - γνωρίζοντας τον σκοπό της ενσαρκώσεώς της, έρχεται μέσα από το φυσικό φορέα, για να συγκεντρώσει εμπειρίες στο πεδίο που ονομάζεται ύλη.

Παρά το γεγονός ότι η ψυχή και το πνεύμα περιορίζονται στα πλαίσια της ύλης, δεν αναιρείται η ύπαρξή τους, καθώς επίσης και δεν αλλοιώνεται  η λειτουργία και ο ρόλος τους.

Για να μπορέσει κανείς να κατανοήσει και να αποδεχθεί αυτήν την αλήθεια, απαιτείται κόπος και δύναμη ψυχής. Ο άνθρωπος νιώθει αδύναμος και μη έχοντας κατανοήσει τον εαυτό  του στην ολότητά του, ψάχνει να πιαστεί από κάπου - αυτό συχνά είναι οι διάφοροι θρησκευτικοί μεσολαβητές - προκειμένου να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα : από που ήρθα, ποιος είμαι, που πάω, ερωτήματα που πάντα τον βασάνιζαν.

Τις απαντήσεις όλων αυτών μπορεί κανείς να τις βρει, εάν κοιτάξει βαθιά μέσα του, εάν μπορέσει να κάνει το ταξίδι αυτό, εκεί όπου θα βρεθεί σε ένα άλλο επίπεδο, θα συναντήσει τον εσώτερό του εαυτό και θα καταστήσει εφικτή την επικοινωνία μαζί του.

Η μετακίνηση βέβαια αυτή σε μία ανώτερη σφαίρα, δεν σημαίνει απόρριψη των κατωτέρων καταστάσεων αλλά ενσωμάτωσή τους κάτω από το πρίσμα μιας ευρύτερης προοπτικής.

Κανένα δόγμα, κανένα τυπικό ή τελετουργικό, έτσι απλά, δεν μπορούν να μας οδηγήσουν εκεί, παρά μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να το καταφέρουμε μέσα από εσωτερική διεργασία και προσπάθεια. Μιλάμε για έναν πνευματικό αγώνα που έχει να κάνει με την βίωση αυτού, που είναι ιερό μέσα στον άνθρωπο και δεν έχει σχέση με πράγματα που μαθαίνει κανείς μέσω της παιδείας.

Η συνείδηση λοιπόν είναι η γνώση και η επίγνωση του υπάρχω, της ύπαρξης,  εγώ και ο κόσμος. Είναι  η φωνή που πηγάζει από μέσα μας, είναι η φωνή του εσώτερου εαυτού μας, αυτού που γνωρίζει και επικοινωνεί πέρα από το υλικό μας πεδίο.

Αποφασίζοντας κανείς την διαδρομή αυτή, επιλέγει την ατραπό που μέσω αυτής θα μπορέσει να ενεργοποιηθεί η επικοινωνία με την ενσαρκωμένη εσωτερική μας ύπαρξη.

Είναι ο δρόμος μέσα από τον οποίο θα μπορέσει κανείς να αντικρίσει τις ακτίνες του φωτός.

Το βασικότερο εμπόδιο σε αυτό το δρόμο είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Αυτό λοιπόν που πρώτιστα πρέπει να κάνουμε, είναι να αναγνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, για να πάψει να είναι ο σημαντικότερος εχθρός μας.

Τις περισσότερες φορές αυτό που αντικρίζουμε σε έναν καθρέφτη δεν μας είναι και τόσο αρεστό – παρά το γεγονός ότι είναι αληθινό - οπότε λογικό είναι να μην θέλουμε αρχικά εμείς να το αναγνωρίσουμε και εν συνεχεία ούτε οι άλλοι να το δούν. Έτσι λοιπόν αυτός που κυριαρχεί στην καθημερινότητα είναι ένας κατασκευασμένος εαυτός.

Ο ψεύτικος αυτός εαυτός, είναι χτισμένος στα θεμέλια εξωτερικών επιδράσεων, είναι εγωκεντρικός, ανασφαλής, μεγαλομανής, ανάλογα με τις περιστάσεις και ενδιαφέρεται για το στενό ατομικό του συμφέρον. Είναι αυτός που υπαγορεύεται μέσω του ατομικού εγώ.

Ένα εγώ, που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε γιατί φοβόμαστε και έχουμε ανάγκη να προστατευτούμε και να κρυφτούμε. Δρα ως πανοπλία και μας θωρακίζει εμποδίζοντας μας να αντιληφθούμε, ακόμα και να ζήσουμε.

Τις περισσότερες φορές ο άνθρωπος, διαλέγοντας τον εύκολο και ανώδυνο δρόμο αποδέχεται αυτό που είναι απόρροια μόνο των αισθήσεων, και έτσι παραμένει εγκλωβισμένος στην σπηλιά του Πλάτωνα αντικρίζοντας μόνο σκιές.

Σε αντίθεση τώρα με όλα αυτά, υπάρχει ο πραγματικός μας εαυτός, αυτός που καλούμαστε να βρούμε και να επικοινωνήσουμε μαζί του. Είναι αυτός που έχει θεϊκή υπόσταση και βρίσκεται κρυμμένος στο βάθος της συνείδησης μας, χτισμένος στα θεμέλια της φωνής αυτής που ενδιαφέρεται για την εξέλιξη και το συνολικό καλό.

Η συνείδηση όμως, γνωρίζει την αλήθεια και δεν εξαπατάται από τις αυταπάτες του εγώ και την δημιουργία των αισθήσεων. Είναι αυτή που όταν είναι ενεργή, διατηρεί αρμονική ισορροπία ανάμεσα στο εγώ και τον κόσμο που μας περιβάλλει.

Αυτό που καλούμε εσώτερο εαυτό είναι το κομμάτι που οι άνθρωποι το βάζουν στην άκρη ή μάλλον κρύβεται κάπου βαθιά μέσα τους, μιας και αρχικά στην ουσία είναι μη αναγνωρίσιμο και μη αποδεκτό.  Είναι σημαντικό να καταφέρει κανείς να αποδεχθεί τον εαυτό του και όχι απλά να τον κουβαλάει παθητικά μέσα του.  Το αντίθετο, δείχνει πως αυτό που ήδη έχουμε, το αγνοούμε ή δεν του δίνουμε την απαραίτητη αξία.

Ας κοιτάξουμε λοιπόν τον δικό μας καθρέφτη ας μελετήσουμε αυτό που ονομάζουμε αυτογνωσία, ας αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας και με οδηγό την καρδιά και νόμο την αγάπη, ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε την γνώση και να φτάσουμε προς το φως.

Είναι σημαντικό και απαραίτητο για την εξέλιξη ότι κάνει κανείς, να το κάνει για τον εαυτό του, και όχι για να γίνει αρεστός στους άλλους, άλλωστε ο  σκοπός είναι αυτός που καθορίζει και το αποτέλεσμα της πράξης. Η εμπιστοσύνη στον ίδιο μας τον εαυτό είναι απαραίτητη - παρά το γεγονός ότι κάνουμε λάθη - και μέσω αυτής, η εσωτερική επαφή θα μπορέσει να γίνει πραγματική.

Η φωνή της συνείδησης μπλέκεται από άλλες φωνές που ηχούν μέσα μας.  Από την μία αυτές που υπακούν το κατεστημένο,  τα κοινωνικά πρέπει, τις ανασφάλειές μας, τους φόβους μας, την αποδοχή των γύρω μας και από την άλλη, η φωνή του πραγματικού μας εαυτού, η φωνή του Θεού μέσα μας. Αν κατορθώσουμε να ξεδιαλύνουμε αυτές τις φωνές και υπακούσουμε την φωνή της συνείδησης, τότε θα έχουμε βρει ένα δάσκαλο εντός μας, που θα μας οδηγήσει σωστά.

Μήπως τελικά μας τρομάζει η συνειδητοποίηση, του τι είμαστε, απαλλαγμένοι από τον μύθο κάποιας ιδέας που μπορεί να δρα ως αναλγητικό ?

Αυτός που θα καταφέρει να φτάσει και να επικοινωνήσει με τον εσώτερο εαυτό του θα έχει κερδίσει την μάχη. Την μάχη του να αγαπάει τον εαυτό του και να επικοινωνεί με την συνείδησή του.  Τότε είναι που πραγματικά θα συνειδητοποιήσει την ύπαρξη του δρόμου της αλήθειας.  Ας δούμε τώρα κάτι που έλεγαν οι αλχημιστές.

V.I.T.R.I.O.L. (Visita Interiora Terrae Rectificando Invenies Occultum Lapidem) που σημαίνει: «επισκέψου το εσωτερικό της Γης και καθώς θα βελτιώνεσαι – από τους καθαρμούς – θα βρεις την κρυμμένη λίθο των σοφών». Το εσωτερικό της γης, είναι το εσωτερικό του δικού μας προσωπικού εργαστηρίου, του δικού μας ναού.  Εκεί που ο καθένας μας εργάζεται με σκοπό την αναζήτηση του αθάνατου λόγου, αυτού που εκπορεύεται από μέσα μας. Η κρυμμένη λίθος είναι ο κυβικός λίθος. Είναι η βάση της βεβαιότητας που πρέπει ο καθένας να αναζητήσει για να μπορέσει να αποκτήσει τον ακρογωνιαίο λίθο πνευματικής και ηθικής δομής που υπαγορεύεται από το Θείο σχέδιο. VITRIOL λοιπόν! μία πρόσκληση για την αναζήτηση του βαθύτερου εγώ που δεν είναι άλλο από την ίδια την ανθρώπινη ψυχή μέσα στην σιωπή και την περίσκεψη.

Για να επιτύχει όμως κάποιος στη μάχη της προσέγγισης απαιτείται κόπος, εργασία και ενδεχομένως πόνος. Νόμος για την προσέγγιση της γνώσης και του φωτός, είναι μόνο η αγάπη και με γνώμονα αυτό θα πρέπει κανείς να εργαστεί.

Οι πληροφορίες που ήδη γνωρίζει, οι σκέψεις που κάνει, ακόμα και τα συναισθήματα είναι φρόνιμο να ταξινομούνται, έτσι ούτως ώστε να μπορεί η επεξεργασία αυτών να αποφέρει καρπούς.

Θέληση, θάρρος και σταθερά βήματα είναι αυτά που θα μας κρατήσουν στις δυσκολίες και δεν θα μας αφήσουν να βγούμε από τον δρόμο που οι ίδιοι διαλέξαμε και θα μας φέρει βαθμιαία πιο κοντά σε Αυτόν.

Ο φόβος και η αμφιβολία σίγουρα θα κάνουν την εμφάνισή τους και είναι αυτά που θα φρενάρουν αυτόν που θέλει να προχωρήσει, ίσως ακόμα και να καταφέρουν να τον σταματήσουν, εάν ο ίδιος δεν αντέχει.  Αυτό το μονοπάτι οδηγεί στην αλήθεια, που πολλές φορές δεν μπορούν όλοι να αντικρύσουν.  Αυτοί που δεν έχουν μάθει να αναγνωρίζουν, ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό, παραμένουν κρυμμένοι πίσω από διάφορα δημιουργήματα που οι ίδιοι έφτιαξαν και συντηρούν.

Πολλάκις στήνουν φράγματα, για να προστατέψουν αυτό που νομίζουν ότι είναι. Στην συνέχεια, κολλάνε πίσω από αυτά και δεν μπορούν να βγούν. Έτσι, το μόνο που απομένει, είναι να καταφέρει κανείς να γκρεμίσει αυτά τα σαθρά οικοδομήματα, για να απαλλαγεί από αυτά που τον εγκλωβίζουν και εν συνεχεία να χτίσει καινούρια σε νέες γερές βάσεις.  Η αναθεώρηση ιδεών ακόμα και αντιλήψεων, είναι μία διεργασία που απαιτεί ωριμότητα σκέψης, για να μπορέσει κανείς να ακολουθήσει την συνισταμένη διαφόρων απόψεων που θα βοηθήσει στο να έρθει κανείς πιο κοντά στην αλήθεια. Η σιωπή είναι ένα άλλο στοιχείο που χρειάζεται κανείς να εκμεταλλευτεί σωστά. Όταν οι άνθρωποι μιλούν δεν ακούν, έτσι γίνεται δυσκολότερο το άκουσμα της φωνής που πηγάζει από μέσα μας. Αυτοί πάλι που ισχυρίζονται ότι ακούν και δεν καταλαβαίνουν, μοιάζουν με τους κωφούς, έτσι γίνονται «οι απουσιάζοντες παρόντες», σύμφωνα με την ρήση του Ηράκλειτου. Ας μάθουμε λοιπόν να σωπαίνουμε για να καταφέρουμε να σκεφτούμε ορθότερα, να ακούσουμε, ακόμα και να αφουγκραστούμε την σιωπή, που ενδεχομένως να έχει να μας προσφέρει κάτι, ίσως και σημαντικό.

Προχωρώντας κανείς σε αυτό το δρόμο και κατανικώντας τα εμπόδια που θα εμφανίζονται θα μπορέσει να καταστήσει εαυτόν σοφό.  Αυτή η σοφία είναι που θα ξεπηδήσει από μέσα και θα συμβεί όταν θα έχει ήδη ενεργοποιηθεί η συνείδηση.  Η γνώση αυτή είναι το φως, αυτό το οποίο θα φωτίζει το δρόμο μας. Όσο πιο πολύ αυτό αυξάνεται τόσο ποιο πολύ θα φωτίζεται ο δρόμος.

Θα είναι η ώρα, που θα μπορέσει να αντικρίσει κανείς την πραγματικότητα του ίδιου του, του εαυτού. Τότε θα έχει καταφέρει να ξεπεράσει τον κόσμο των σκιών και της αυταπάτης, θα έχει βγει από την σπηλιά του Πλάτωνα. Θα έχει επιτευχθεί ο στόχος τους πνευματικού αγώνα.

Ο εσωτερικός αυτός δρόμος οδηγεί όλο και πιο πολύ στο βάθος της συνείδησης. Εκεί που προσανατολίζουμε πιο πολύ την σκέψη και ζωή μας προς το Θεό και δραστηριοποιούμε την κυκλοφορία μεταξύ της ψυχής και του σώματος.

Αυτός που ακολουθεί το εσωτερικό μονοπάτι της ανάπτυξης το κάνει επειδή διαισθάνεται ότι υπάρχει μέσα στη ζωή του μία άλλη, ουσιώδης δυνατότητα γι' αυτόν, και την αναζητά. Προχωρώντας στο εσωτερικό μονοπάτι βρίσκει αλήθειες που επιβεβαιώνουν τις διαισθήσεις του. Έτσι, το μέλλον της προσπάθειάς του εξαρτάται από την αγνότητα και την καθαρότητα του σκοπού του.

Μέσα από αυτόν τον αγώνα ο άνθρωπος θα μπορέσει να φέρει στην επιφάνεια και άλλα ανώτερα αγαθά τα οποία φέρει μαζί του, αλλά άθελά του και πολλές φορές εν αγνοία του καταφέρνει να τα θάψει.

Θα μπορέσει να νιώσει ελεύθερος.  Θα έχει καταφέρει να απελευθερωθεί από τα δεσμά που τον κρατούν χαμηλά, από κάθε τι υλικό που προσπαθεί να δυσκολέψει αυτό το ταξίδι. Το πνεύμα θα έχει αποκτήσει εμπειρία και δεν θα θέλγεται πλέον από τις υλικές εφήμερες απολαύσεις.  Σιγά σιγά τα εμπόδια θα λιγοστεύουν και τα βήματα θα γίνονται ολοένα και πιο σταθερά στην ατραπό που οδηγεί στην αλήθεια.

Βρισκόμαστε μπροστά στο δρόμο της απελευθέρωσης, της απαλλαγής από τα βάρη της ψυχής, αυτά που ενεργοποιούνται για την κάθοδο στην ύλη με σκοπό την προεπιλεγμένη πορεία και την αποκατάστασή της. Τα βάρη αυτά, είναι συνδεδεμένα με το υλικό πεδίο, αυτό που συντελεί στο να λησμονηθεί ο σκοπός της ενσάρκωσης.

Πιθανολογούμενο τέλος του ταξιδιού είναι όταν καταστούμε πλήρως φωτισμένοι, πράγμα που θα γίνει εφ’ όσον συνεχίζουμε σε όλη την διάρκεια να εργαζόμαστε διατηρώντας την διάνοιά μας ενεργή.   Μέσα δηλαδή από τις καταστάσεις της ύλης, σμιλεύοντας την λίθο των αλχημιστών, αφαιρούμε τα περιττά κομμάτια και εμφανίζουμε το κάλλος της ψυχής που έχει δει πια το φως της μύησης και που έχει αποκτήσει την γνώση. Έτσι επιτυγχάνεται η διεύρυνση της συνείδησης και η προσέγγιση των θεϊκών όψεων, τις οποίες κρύβει μέσα του ο άνθρωπος.

***

Καθηγητής Ποινικού Δικαίου: Νόμιμη η άμυνα εναντίον ληστών με κάθε μέσο 06/19/2012 - 13:45

Καθηγητής Ποινικού Δικαίου: Νόμιμη η άμυνα εναντίον ληστών με κάθε μέσο

06/19/2012 - 13:45

 Συντάραξε την κοινή γνώμη ο νεαρός φοιτητής ο οποίος πριν από λίγες ημέρες πυροβόλησε με κυνηγετικό όπλο και σκότωσε ένανΑλβανό ληστή που μπήκε στο σπίτι όπου ζούσε με τους γονείςτου κρατώντας ένα μαχαίρι για να του ληστέψει.
Και τι δεν γράφτηκε για το περιστατικό αυτό! Οτι μέσα στον ίδιοχρόνο είχαν ξαναμπεί ληστές άλλες δύο φορές και ότι ο νεαρός ζούσε με τον φόβο μια νέας επίθεσης. Οτι δεν ήταν κανένα παλιόπαιδο, αλλά ένα καλό και ευγενικό παιδί, φοιτητής τηςΚτηνιατρικής. Οτι είδε τον ληστή να απειλεί την μητέρα του με το μαχαίρι που κρατούσε. Οτι... σκόνταψε κι έπεσε, με αποτέλεσμα να εκπυρσοκροτήσει το όπλο κ.ο.κ.
Νομίζω ότι τα παραπάνω είναι τελείως περιττά, διότι το περιστατικό δικαιούται της ίδιας νομικής- ποινικήςμεταχείρισης, ακόμα κι αν ο ληστής είχε ξαναμπεί στο σπίτι όχι δύο, αλλά δέκα φορές, αν ο νεαρός δεν ήταν «ευγενικός φοιτητής», αλλά 60χρονος αργόσχολος, ακόμα κι αν δεν είχε«σκοντάψει», αλλά με τον απολύτως δικαιολογημένο τρόμο ότι κινδυνεύει η ζωή του και η ζωή των γονιών του από τον οπλισμένο ληστή, πυροβόλησε με κυνηγετική καραμπίνα τον οπλισμένο με φονικό όπλο εισβολέα και μάλιστα ηθελημένα. Εναν εντελώ άγνωστό του εγκληματία, αγνώστου βαθμού αγριότητας, γνωρίζοντας μόνο το πλήθος πρόσφατων περιστατικών, κατά τα οποία ληστές σκότωσαν αθώους ανθρώπους, εισβάλοντας στασπίτια τους, για να τους αφαιρέσουν λίγα ευρώ.
Ειδικότερα: κατά το ισχύον ποινικό δίκαιο (άρθρο 22 Ποινικού Κώδικα), αποκλείεται ο άδικος χαρακτήρας της πράξης, ακόμα καιτης ανθρωποκτονίας από πρόθεση, σε περίπτωση που συντρέχει άμυνα, δηλαδή «αναγκαία προσβολή του επιτιθέμενου, στην οποία προβαίνει το άτομο για να υπερασπιστεί τον εαυτό του ή άλλον από παρούσα και άδικη επίθεση εναντίον τους».
Η νομική βάση της άμυνας, ως λόγου που αποκλείει τον άδικοχαρακτήρα της  πράξης, είναι η τήρηση της «Αρχής τηςδιαφύλαξης του επικρατέστερου εννόμου αγαθού».
Ο αμυνόμενος τίθεται χωρίς να φταίει ο ίδιος σε τίποτα προ του διλήμματος να προσβάλει έννομο αγαθό του αδίκωςεπιτιθέμενου ή να ανεχθεί την προσβολή του δικού του έννομου αγαθού, που μπορεί και να είναι το αγαθό της ζωήςτου, από τον αδίκως επιτιθέμενο. Λαμβανομένου δε υπόψη ότι το έννομο αγαθό που κινδυνεύει είναι η ίδια η ζωή του αμυνόμενου και αυτή των οικείων του, η απάντηση στο ερώτημα, αν το αγαθό της ζωής του επιτιθέμενου ληστή είναι επικρατέστερο των εννόμων αγαθών του αμυνόμενου, είναι στην περίπτωσή μαςκαταφανώς αρνητική.
Δυστυχώς τίποτα απολύτως δεν μπορεί να καθησυχάσει τον αμυνόμενο, ότι ο επιτιθέμενος άγνωστος ληστής έχει την αγαθή πρόθεση να... σεβαστεί τη ζωή των ανθρώπων στο σπίτι των οποίων εισβάλλει τη νύχτα, οπλισμένος με φονικό όπλο. Η σκνή εξελίσσεται στιγμιαία και κάθε αστυνομικήπαρέμβαση είναι αδιανόητη. Η στάθμιση από τον αμυνόμενο των αγαθών που συγκρούονται και η αναγκαία προσβολή των αγαθών του επιτιθέμενου ληστή, για την εξουδετέρωση της επίθεσής του,είναι σχεδόν ταυτόχρονες.
Είναι απολύτως σαφής η βούληση του νόμου υπέρ του δεχόμενου την άδικη επίθεση αμυνόμενου. Τούτο συνάγεται από τον Ποινικό Κώδικα (παρ. 23), σύμφωνα με τον οποίο «ακόμα και σεπεριπτώσεις υπέρβασης των ορίων της άμυνας μένει ατιμώρητος και δεν του καταλογίζεται η υπέρβαση», αν ο αμυνόμενος «ενήργησε με αυτόν τον τρόπο εξαιτίας του φόβουή της ταραχής που του προκάλεσε η επίθεση». Υπάρχει νομικήδιαφορά στην εκτίμηση των δύο συμπεριφορών, αλλά και η πρώτηκαι η δεύτερη οδηγούν στο ατιμώρητο.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει ο άνθρωπος που δεν θα καταλαμβάνετο από τρόμο, ξυπνώντας βίαια και βλέποντας έναν οπλισμένο(συνήθως με καλάσνικοφ) άγνωστο να απειλεί την ζωή του.
Αν, λοιπόν, συμπίπτει ο αφυπνισθείς να είναι και οπλισμένος,τότε τα πράγματα δεν έχουν πολλές πιθανότητες να τελειώσουν...χριστιανικά.
Του Αλέξανδρου Κατσαντώνη (δικηγόρου και καθηγητή Ποινικού Δικαίου) από το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Όταν κοπάζει ο θόρυβος

Όταν κοπάζει ο θόρυβος

Για το ψωμί το δίκιο την αλήθεια, ίσως και να μη φτάνει μια ζωή.

Μα τη ζωή μου την ένιωσα ζωή μες στον αγώνα, αδέλφια.

Και για να μάθω να μιλώ, όταν ο τρόμος τα στόματα βουβαίνει

Να μάθω να ανορθώνομαι, όταν θεριεύει ο θάνατος

Για να μπορώ τα ίδια τα λάθη μας να αντέχω

πόσες αδυναμίες έπρεπε να κατανικήσω,

με πόσες πρέπει κάθε στιγμή να αντιπαλεύω.

Όμως μονάχα τούτη την αδυναμία, συγχωρήστε μου,

όταν κοπάζει ο θόρυβος και μένω μοναχός με ένα μου αγαπημένο πρόσωπο

για την αγάπη του που ολόκληρος διψάω δεν μπορώ ν’ αγωνιστώ.

Αν την επιδιώξω τη χάνω.

Αν τη διεκδικήσω τη σκοτώνω.

Αδέλφια μου συγχωρήστε με, μα η αγάπη που πιο βαθιά γυρεύω,

πρέπει να μου δοθεί μονάχη.

Tίτος Πατρίκιος

Ο έλεγχος της σκέψης

Ο έλεγχος της σκέψης

Στα τέσσερα για να ξεφύγω έχω καιρό που προχωρώ.

Τώρα στα δύο βαδίζω έξω από σένα.

Είναι πολύς ο δρόμος κι ο πίσω χρόνος σταματά συχνά για να ρυθμίσει παραμέτρους. Θέλω να είμαι συνεπής στο ραντεβού της ιστορίας.

Οι συμβουλές πρέπει να λέγονται στο χρόνο και στον τόπο που έχουν ορίσει οι θεοί. Τυφλός με άσπρα γένια και με μακριά κατάλευκα μαλλιά

στέκει εκεί στο πέρασμα του χρόνου αόρατος κι αμίλητος.

Μιλά όταν προστάζουν οι καιροί και φανερώνεται σ’ αυτόν που έχει μάτια για να δει και μια καρδιά ν’ αφουγκρασθεί το παρελθόν που συναντά το μέλλον.

Παιδί μου,

ομίχλη πότισαν το κουρασμένο σου κορμί.

Μαύρα τα σπλάχνα σου και η αναπνοή  βαριά σαν μελλοθάνατος.

Παντού καπνοί. Αιθαλομίχλη, καμένα όνειρα και δακρυγόνα.

Απ’ όλες τις γωνιές, απ’ όλες τις σκεπές, απ’ όλες τις σκοπιές σε σημαδεύουν.

Μυριάδες οι σκυφτοί ακολουθούν…

Πέφτουν νεκρά τα όνειρα και οι ψυχές γυμνές χωρίς δική τους σκέψη. Χαμένο βλέμμα απλανές  μεσ’ σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Πιάσαν δουλειά οι σύριγγες να μεταγγίζουν σκέψεις.

Το σχέδιο σε εκτέλεση.

Σε μία πόλη όλες οι πόλεις, σε ένα κράτος όλα τα κράτη, σε μια σκέψη όλες οι σκέψεις, ένας ο έλεγχος όλοι σας σκλάβοι.

Να λέτε δόξα σοι νάχουν οι θεοί που ακόμη δεν πεθάναμε.

Παιδί μου μην ακούς.

Πρόσχημα είναι τα λεφτά. Το θέμα είναι η σκλαβιά.

Μονάχος σου ν’ αποδεχτείς πως είσαι σκλάβος σ’ αληθινό παράδεισο πούχει σε άλλους πουληθεί.

Να μη διστάζεις, να μη δειλιάζεις. Ξεπέρασε τους φόβους σου.

Μη φοβηθείς στην άβυσσο της σκέψης σου να κατεβείς.

Εκεί της ζωής σου η πηγή, εκεί και των ονείρων σου.

Και για το όνομα των μακρινών θεών σου, μακριά από σκέψεις όπως …όλοι ίδιοι είναι, τι να κάνουμε δεν υπάρχει άλλη λύση, γιατί οι άλλοι καλλίτεροι είναι; Σκέψεις κατευθυνόμενες που έχουν για σκοπό˙  παραίτηση, την κάμψη της αντίστασης και τέλος την υποταγή σε ό,τι σε εξοντώνει.

Ό,τι μας σκοτώνει το σκοτώνουμε. Προέχει το να ζήσουμε. Μετά σκεφτόμαστε το πώς θα ζήσουμε. Το ν’ αγαπάς τον δήμιό σου είναι αρρώστια, εξάρτηση, σκλαβιά και φόβος.

Προτού τα δάχτυλά σου φυτρώσουν στο χώμα σκέψου, σκέψου βαθιά τα πράγματα που δεν θα μπορείς να κάνεις ποτέ πια.

Δες πως σου γελά η θάλασσα! Μη διστάσεις να χαθείς στην αγκαλιά της.

Κι αν της μοίρας είναι να πνιγείς, στη θάλασσα ας είναι παρά μεσ’ στου καπνού τα κύματα.

Δοκίμασε…

Η πραγματικότητα εμφανίζεται μετά την εξαφάνιση.

Πάψε πια να περιμένεις τους εχθρούς σου.

Το μόνο που απομένει να ξεφύγεις απ’ αυτούς.

Μύρισε τα χνώτα τους, δεν είναι το ποτό μήτε ο καπνός. Αναθυμιάσεις των βρωμερών σκανδάλων είναι.

Στο καρναβάλι της ντροπής η τελευταία η πομπή.

Πες μου τι θες;

Θέλεις να δείχνεις ή να είσαι;

Εκδήλωση ή έκρηξη σε ένα χρόνο μαγικό που δεν μπορεί να ελεγχθεί;

Ζω τον κόσμο μου σημαίνει δημιουργώ εγώ τον κόσμο μου.

Και κάτι ακόμα…Μην πεις πως με συνάντησες. Θα σε περάσουν για τρελό. Δεν είν’ ο κόσμος έτοιμος ακόμα…

Παιδί μου

Δυό λέξεις τέλος φυλακτό να με θυμάσαι να μη φοβάσαι, να με θυμάσαι στα κοντά όταν ξανά λεύτερος θάσαι.

Μαγεύει το φως της κορυφής σαν κατεβείς στην άβυσσο κι ανέβεις.

ανάγερτος